Stichtelijcke gesangen
(1661)–Cornelis Maertsz.–
Auteursrechtvrij
[pagina 268]
| |
Op de wijse van de thien Gheboden. Ofte: Nere schoonste van uw gebueren.O Soete jeught' wiens frisse leden
Bheswangert sijn met Helden-kracht,
Wiens Gheest ghepropt vol lieflickheden
Ghedurighlijck van vreughden lacht.
O uyt-ghelesen pronck der Wereldt!
| |
[pagina 269]
| |
Puyck-Bloemen in dit groote Hof:
Die 't Voor-hooft van uw Eeuw beperelt,
Met held're glans van schoonheydts-lof.
Ey! Offer 't Mergh van uw ghedachten
Aen hem, die u gheschapen heeft,
En geef hem 't Pit van al uw krachten,
Terwijl ghy noch soo heerlick leeft.
Eer dat de droeve jaren nad'ren,
Die 't Grondt-sop van ons leven sijn,
Waer in d'ellenden haer vergad ren,
En kippen stadigh pijn op pijn.
Waer in uw lispe tongh sal spreecken:
Foey' al des Wereldts ydelheydt,
Die mijne Ziel met smert door-steecken:
My walght al wat voor ooghen leydt.
3. Eer dat het heug'lijck licht van vreughden
Dat als een Maen-en-Sterren-schijn,
En Sonnen-glans, blinckt in uw jeughden,
In d'Ouderdom sal duyster sijn.
| |
[pagina 270]
| |
Eer dat de swarte Wolck-gordijnen
Van veelderhande tegenspoên
Malkander jaghen, en het schijnen
Van 't vreughden-licht verdwijnen doen.
3. Eer d handen met haer rappe ving'ren,
Die 't onheyl schutten als het koomt,
Ontvloodt van krachten, sullen sling'ren
Ghelijck de Toppen van 't Gheboomt.
Eer dat uw Beenen, die als Reusen
Het lichaem dragen heen en weer,
Geswackt, en krom, by na verkneusen,
En sijgen sonder last ter neer.
Eer dat uw Tanden, die nu Malen
Het voetsel, tot behoud van 't Lijf,
Verminderen in haer getalen,
En rusten voort in haer bedrijf.
Eer dat uw ooghen, die nu kijcken
Ter Venst'ren uyt, met scharp gesicht,
Oock in haer Ampten mee beswijcken,
| |
[pagina 271]
| |
Ontbloot van 't wonderbaerlick licht.
4. Eer dat uw' twee Koralen lippen,
De Deuren in 't Albast aenschijn,
Die ghy snel, op en toe doet slippen,
Verstramt, en toe-gesloten sijn.
Eer 't helder kraecken van het kauwen,
Het welck' een scherp gebit beduyt,
Sal seer vermind'ren, en verflauwen,
Soo datmen nauw'licks hoort geluydt.
Eer dat vol slapeloose sorgens,
De Rust-tijdt u valt langh en bangh,
Soo dat ghy van het Bed des Morghens
Opstaet, op d'eerste Vog'le-Sangh.
Eer dat de soete Orgel-Fluyten,
In uwen Boesem uyt-gebroedt,
Den deur der Sangh-Poort sullen sluyten,
En hanghen 't Hooft voort op de Voet.
5. Eer 't u oock door on-macht sal feylen,
Als ghy met leden moed' en mat,
| |
[pagina 272]
| |
Sult willen klimmen hoog' en steyle,
Of loopen langhs een moeylick Padt.
Eer dat uw grijse hayren groeyen,
En pruycken 't Hooft met Silv're-kleur,
Ghelijck wanneer in 't weligh bloeyen
d'Amandel-Boom staet in sijn fleur.
Eer dat ghy uyt-gemerght, en mager,
Wordt als een Sprinck-haen kranck en swack,
Soo dat ghy daegh'licks wordet trager,
En wordt alsoo uw eyghen pack.
Eer ghy uw heugelick vermaecken,
En soeten lust, die ghy nu schept
Wt kost, en dranck, en and're saecken,
Door Ouderdom verloren hebt.
Eer dat ghy gaet in het Getimmer
Dat u veel Eeuwen in hem houdt,
En 't klagend-[rot] schreyt huylend: immer,
Sal hy niet weder sijn beschoudt.
6. Eer dat uw Rugge-graed verbreeckt,
| |
[pagina 273]
| |
Die als een koord' gespannen staet,
En by het Silver vergeleecken,
Haer ver in waerd' te boven gaet.
Eer 't Gouden-vlies, om 't Breyn gesloten,
Die dat bewaert voor ongeval,
Dat het niet quetst door slaen noch stooten,
Self als een Roof verscheurt sijn sal.
Eer dat de suyv're Bloed-konduyten,
Als Kruycken om den Lever heen,
Den stroom van 't heylsaem suygen sluyten,
En breecken selver oock aen tween.
Eer dat de Long', wiens Adem-halen
Den heten Lever staegh verkoelt.
Wordt als een Radt, dat door het Malen,
Sijn krachten af-geloopen voelt.
7. Want, 't lichaem uyt het stof gekneden,
Wordt weer tot Aerd' in 't donck're Graf:
De Gheest gaet weder van beneden
Om hoog, tot Godt die hem eerst gaf.
|
|