Praeludium

[p. 51]

Vlinder

Ik, vlinder zelf, omhoog gerezen
uit windekelk die heilig groeit
aan muur van God, en zelf ontbloeid
tot vonk van licht, voel mij verwezen
tot andre vonk, van Hem doorgloeid
die vuur en licht is en aan 't vleezen
lichaam schonk dit helder wezen
dat mij onvermoeibaar boeit.

Een enkle stonde samen leven
in peilloosheid van stilst geluk!
Een eeuwigheid met ziel beraken
ziel van d'andre. O, slechts even
goddlijk zijn en dan, ontrukt
aan alles, dood als vreugde smaken.