Het gewijde najaar

[p. 29]

Na den regen

Maar onverwacht in tuintjes boven
de muren en in diepen vouw
der straatjes wordt terzij geschoven
de regen. En een schuchter blauw
breekt glanzend door. De smalle huizen
kleuren op in waatren schijn
van goud en paars, en dan uit duizend
kleine bronnen welt heel fijn,
als streelden vingers over zachte
harpen, nieuw geluid dat wast.
Een schuit schuift door de mauve gracht, en
hoog een wimpel aan den mast.

Er waait iets door de jonge boomen,
er waait iets door het jonge bloed.
Uit onrust groeien schoonste droomen.
Zoo is het leven, en 't is goed!