|
| |
| |
| |
XIII. Door kortheid onwaardig.
Want alle vlees is als gras, en alle heerlykheid des
menschen is als een bloem des gras. Het gras is verdord, en zyne bloem is
afgevallen: Maar het woord des Heeren blyft in der eeuwigheid: en dit is het
woord dat onder u verkondigd is. I Petrus I: 24,
25.
| |
| |
| |
Stroo-vreugd.
Toon: Psalm
58.
De vlam in 't luchtig stroo ontstooken,
Gaat heer'lyk op, met groote vreugd;
In 't juichend hert van jonge jeugd,
Maar kort na 't flikk'ren ziet men 't rooken,
En eer het recht zouw vangen aan,
Is al de vreugd en deugd gedaan.
Zo is de vreugd der aards-gezinden,
Al is den opgang schoon in schyn;
Helaas! wat zouw die Stroo-vreugd zyn!
Eerlang is zy niet meer te vinden:
Gelyk een glorie die strak was,
Leid haar triomph in rook en as.
Wy pryzen vreugd van meerder waarde,
Die een bestendig voedsel heeft;
En als een lamp door oly leefd,
Die zich het wysbedenken gaarden,
In 't hert, dat zich niet paaijen laat,
Met ydelheid, die haast vergaat.
| |
| |
Geloof en Hoop in 't eeuwig leven,
In God, het grondelooze goed,
Is 't rechte voedsel, om 't gemoed
Een staage vreugde-vlam te geeven;
Niet vlug, en vlugtig op en uit,
Als aardse vreugd, die niets beduid.
Al schynt het dan voor and're oogen,
By hem, die op het beste ziet;
Zo lustig een victorie niet,
Al is 't met nevel overtoogen;
Met kommer, stryd, met och, en ach,
Jaar in, jaar uit, by nacht en dag;
Noch maakt het stadig vreugde-branden,
Door 't vast Geloof, in God gevat,
Daar 't herte woond by zynen schat;
All' aardse flikk'ring doch te schanden;
Tot dat zy, breekend door de dood,
Haar opgang duizendmaal vergroot.
| |
| |
| |
Spiegel der omkeering, van B: C:
Het mensch'lyk leven, dat nu reeds al is bezeten,
Met d'ingedronge gast, van 't overtuigd geweeten;
Zie, dat zyn goude, ja zyn diamante tyd,
Te duur voor Konings goed, hem langer niet ontglyd;
Op dat aan 't einde, na veel ziels bespiegelinge,
Den spyt, en 't naberouw hem niet in 't herte dringe,
En deerlyk knaage, om het schandelyk verzuim,
Dat hem slechs overlaat een handvol smeltent schuim.
Al lang genoeg gespeeld met aardse vodderyen,
Al lang genoeg een kind in 't kinderlyk verblyen;
Terwyl de wysheid om het slecht genoegen lacht,
En deze wereld met haar doen voor dwaasheid acht.
Dit merkten 't herte dees bedachte (reeds verstorven)
Na dat zy veertig jaar en meer had omgezworven;
En wyl zy haar bevond in Satans looze net,
Heeft haar vermogen sterk op vryheid aangezet,
Om 's Vyands snood geweef te scheuren en te breeken,
En 't overdekte hoofd door 't war-nest uit te steeken:
In 't welk zo menig ziel, van moed en schranderheid,
Als 't domme vee, geknoopt aan 't dunne snoertje
leid.
En hoe hoognoodig was dien toeleg om t'ontkomen,
Dewyl haar snelle vlucht langs 't gulde spoor der
vroomen,
| |
| |
Haar haastig bragt aan 't eind van deze levens tyd,
En stelde voor de poort der groote eeuwigheid.
Daar kost de Vorst des doods, (die andersins de dingen,
Daar 't hert aan hecht, met macht het leven weet t'
ontwringen,)
Haar schat niet rooven, die zy in 't gemoed besloot;
Den toeverlaat op God is sterker als de dood.
Dien schat der schoone hoop, die zy als tot een zegen,
In 't worst'len tegen vlees en bloed, nu had verkreegen;
Uit welks bezit zy toen haar rykdom bragt hervoort,
Die haar deed zeggen, voor des doods ontslooten
poort:
Dat zy veel liever had te sterven dan te leeven;
En in het tegendeel zouw moeten overgeeven,
Haar eigen keur. Gehecht aan haar Bemindens trouw,
Hadz' ook gezegt; dat zy nu eeuwig leven zouw.
De ruime adem-tocht van 't vry en goed geweeten,
Met balsem-oly van des Heeren gunst bezeten,
Was haar verkwikking en voldoen, in zulk een maat,
Dat 's lichaams laafenis onwaardig wierd versmaad.
Ziet daar een spiegel, om ook and're te bekooren,
Om deze gulde weg ter vryheid na te spooren,
't Is tyd, 't is over tyd; eer u het eind verrast:
Wie meet ons leven toe, wie staat tot morgen vast?
Breek uit, breek moedig uit, om eeuwig heil te vinden,
En laat uw eeuw'ge ziel aan 't snoer des tyds niet binden,
Om zo te blyven in des Satans slaaverny,
Daar 't mensch'lyk leven van zo hoogen adel zy;
| |
| |
En tot de vriendschap van de hoogste word verheven,
Om eeuwig, nevens hem, in vol bezit te leeven:
Tot welk een heilstand God de ziele lokt en nood:
Zo iemant rykdom mind, hoop op een zaal'ge dood.
Elk let wel op zyn stuk, waar hy zich heeft te keeren,
En laat den tyd van vrucht niet vruchteloos passeeren,
Den klaaren spiegel van het Heilig God'lyk Woord,
Staat elk voor 't aangezicht, en toond hem hoe het
hoord.
't Was schandelyk verzuim dat voordeel niet te achten,
Om na d'ontdekte schat van eeuwig heil te trachten,
En d'eed'le Paarel, en 't Juweel der zaligheid,
Niet op te raapen, daar 't voor iders voeten leid.
ô Mensch! gy word gezocht, laat u gelukkig vinde,
De hoogste gaat u na, kiest hem tot uw' beminde;
Slaat acht op uw' geluk, en ziet de baakens aan,
Die t'uwer zaligheid u voor de oogen staan,
Zo om te myden, als ook, om op aan te komen,
Na dat het voorwerp is van 't eind' der snoode of vroomen:
Een schip op strand is wel een baaken in de Zee;
Een fakkel op de kust, nood tot een goede Ree.
Benevens 't Heilig Woord, (de noordster tot geleide,)
Is 't daaglyks voorwerp tot bekooren en tot myden.
Op dat men 's levens loop voorzichtiglyk bestier,
Tot een behouden reis, en overkomst van hier
Aan d'eeuw'ge oever van het land der zalighede,
Dat elk tot dit geluk dan tyd en vlyt besteede.
| |
| |
| |
Verkiest het beste.
Stem: Als 't
begint.
Terwyl de wereld haar behaagelyken staat,
Van alle tyd'lyk heil aan 't leven op komt draagen,
Heeft wys beraad, (wiens hand, dat afwyst en versmaad)
Haar oog op 't heiligdom van 't voorschrift Gods
geslaagen.
Daar leid de kroon, wiens glans al 't aardse schoon
verdooft.
Door edelmoedigheid der hemel-lust te haalen;
Tot staat van zaligheid, waar is 't gekroonde hoofd,
Dat voor die heer'lykheid niet in het stof moet
daalen.
Een bloeyend erfdeel, dat bestaat, als een pilaar;
Om in der eeuwigheid te wank'len, noch te wyken:
Daar 't aardse heil, geschut van prykel en gevaar,
Eerlang, als 't bloempje, moet verwelken en bezwyken.
De wereld schat, zy dan verworpen voor 't gemoed,
Om voor een hooger goed, de rykdom plaats te geeven:
Het slyk der aarde past, voor 't treede van de voet,
Maar in het herte, moet den Hemel zyn verheven.
Waar zyn de minnaars dan van een gewenste stand?
Op dat het leeven zich in wel zyn gaa vermeiden:
De wysheid blyke, door een uitgestrekte hand.
Ter beste keur, in 't geen wat staat aan wederzyden.
| |
| |
| |
Christus het leven der ziele.
Toon:
Amarilli
Jezus Christus myn leeven,
U heb ik lief, gy zyt myn lief, myn schoone,
Ai komt myn hert bewoone,
Na gy 't gespuis der Hellen hebt verdreeven,
Ik wil de wereld in 't lachent aanzicht spouwen,
Jezus Christus, Jezus Christus, Jezus Christus myn
vertrouwen.
Wech gy wereld met vleijen,
Van Heerschappy, en kroon en scepter staven,
Van rykdom, goed en gaaven,
Van eer en staat, van pracht en hovaardyen,
Myn schoonste Heere, dien ik ben opgedraagen,
Kan my meerder, kan my meerder, kan my meerder welbehaagen.
Ach! hoe ydel is 't leven!
Een aardse vreugd vaart heen op rook en winden,
En is niet meer te vinden:
Maar wie zyn hert aan Jezus heeft gegeeven,
Zyn vreugd word nooit verdreeven:
Al gaan zyn dagen, z'ontsleepen hem geen vreugde
Noch zyn rykdom, noch zyn rykdom, noch zyn rykdom, van de
deugden.
| |
| |
| |
Een Lied van scheiden.
Toon: Wie
hangt'er to deerlyk.
Of: Semila Tormenti.
Den tyd is verloopen, wy moeten weêr scheide,
Dat aandacht een ider geleide,
Op dat zich zyn herte onscheidbaar bevinde,
By Jezus, de waardste der vrinde.
By Jezus, den Koning, om wien wy te zaamen
In vriendschap, en eenigheid quamen,
Terwyl wy de wegen des levens passeeren,
Na 't doelwit van 't zalig begeeren.
Wat zynder al vlaagen en dagen verloopen,
In 't uitzien, verlangen, en hoopen,
Zo naderd het einde van 't vluchtige leven,
Tot dat wy deez' aarde begeeven.
Wel moeten zy vaaren, die t'zaamen vergaare,
Wanneer zy weêr keeren, na 't haare,
Wel moeten zy vaaren, om niet te verliezen,
De Paarel van 't hoogste verkiezen.
Wat is doch de wereld, en 't werelds behaagen,
Waar over zich veele beklaagen,
| |
| |
Wanneer zy herkaauwen de bittere vruchten,
Van spyten, berouwen en zuchten.
Zo laat ons dan waaken, door tekens en baaken,
Niet mede op klippen te raaken,
Zo laaten de zinnen, de wysheid beminnen,
Om 't zalige einde te winnen.
Het minste verlooren, en 't meeste verkooren,
Is wysheid, voor oogen en ooren:
Der geene die 't wezen voor schaduw verkiezen,
En 't leven om 't leven verliezen.
Dit staa dan gezegeld in onze gemoeden,
Tot neiging en dryving ten goeden:
Den geest dezer wereld, moet niemant zyn zinnen
Verwerren in 't werelds beminnen.
Vaar wel dan, ô vrienden, wyl dat wy weêr
scheide,
Dat Jezus een ider geleide;
Dat Jezus den Koning, die liefste, die schoone,
Een ider zyn herte bewoone.
Vaar wel dan, ô vrienden, om Jezus beminden,
Tot dat wy malkander weêr vinden
In dezen, of anders in 't eeuwige leven,
Dat wil ons, dat wil ons God geeven.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd