Jezus en de ziel (1685)

Jezus en de ziel

(1685)–Jan Luyken– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 58]

De Ziele gestadig tegen den stroom der sonden oproeyende.
AL ben ick moede en mat geroeit, Op desen stroom der sondelijcke lusten, Die stadigh na beneden vloeyt, Noch denck ick niet te beyden, noch te rusten; Want deed ick dat een kleynen tijt, Ick sagh mijn werck verydelt en verlooren, Wy bleven altoos even wijt, En quamen nooyt ter plaetsen daer wy hooren. ô Wijse Stierman geeft my kracht, En houdt het roer des levens in uw handen, Terwijl wy roeyen dagh en nacht, Door windt en stroom, soo lange tot wy landen, Aen 't hoeckjen daer wy moeten zijn; 't Volbrachte werck laet soet en veylig rusten, Te vroege rust baert rouw en pijn, En veel verdriet, dat laet ons nimmer lusten. Roey aen mijn geest, roey aen met moet, Gestadigh werck komt noch wel eens ten ende; Na 't bitter proest men best het zoet, De vreught is schoonst naer droefheyt en ellende. Roey aen mijn Geest, roey aen met kracht, Tot ghy de reys hier hebt volbracht.
Goddelijck Antwoordt. WIe volherden sal tot den eynde, die sal saligh worde. Matth. 24. vers 13.
[pagina 59]


Een dingh doe [ick,] vergetende 't gene dat achter is, ende streckende my tot het gene dat voren is, jage ick na het wit tot den prijs der roepinge Godts, die van boven is in Christo Jesu. Phile. 3. vers 14.
[pagina 60]

Op het XIII. Sinnebeeldt. Van den afvloeyenden stroom der Sonden, en hoe de Ziele daer tegen op moet roeyen. De werelt is een vloeyende stroom, die met al hare wellusten, begeerlijckheden, voorspoeden en tegen- spoeden, alles wat op haer vaert, gedurigh nederwaerts drijft. Op desen stroom bevind sich de Ziele in den ou- den schuyt van 't verdorven vleesch en bloedt, daer is haer de wacht bevolen, om sonder ophouden tegen dese sterck drijvende revier op te roeyen, indien sy eens be- geert te komen aen het hoeckjen van ware rust en vrede. Maer noch! wat kost het haer al sweets en schricken! wat waeyt'er menigen storm over haer! wat doet sich menighmael een duystere lucht op swanger van blixem en donder! wat stoot sy dickmaels op een verborgen klip! wat vallender niet al regen vlagen op haer, en hoe wordt sy somwijlen soo nat van de overslaende baren, doch dit alles getroost sy sich, door de vaste hoop op een seer goedt en heylsaem eynde. En somtijds komt'er ook wel een by sonder schoone en vriendelijcke sonneschijn, waer door sy verquickt wort, en grijpt een nieuwe moet; ondertusschen houdt de Heere het roer in zijne handen, en behoedt haer voor ondergangh: want buyten de be- stieringe Godts, was toch al haer moeyten en arbeydt verloren; maer soo lange als sy neerstigh roeyt met de riemen van goddelijcke begeerten, bidden en smeecken, en hare krachten getrouwelijck aenleght, soo wijckt de goddelijcke bestieringe niet van haer, tot dat hyse ge- bracht heeft in behouden haven, daer een eeuwige ruste voor haer is bereydt. Maer wie nu op desen stroom des werelts te onlustigh en te traegh is om te roeyen, die wordt gedurigh sonder
[pagina 61]
stilstaen neder gedreven, en terwijl hy sich vergaept aen het swemmen der visschen, aen het vliegen der vogelen aen de lustige en vermakelijcke oevers, boomen, bloe- men, bergen en gebouwen, sonder bekommert te zijn waer hy noch belanden sal, soo komt hy aen het eynde, en doet een vervaerlijken val in den afgrond der Hellen. Och! dat wy alle wijs waren, en ons begaven na dat eynde daer ons de goede God toe geschapen heeft. Och! hoe veel beter is 't hier te arbeyden, en namaels eeuwigh te rusten, als hier den tijdt te verwaerloosen, en namaels te zijn afgescheyden van Godt, van alle goedt. De meeste en grootste noodt van allen die de ver- doemden hebben sullen, is dese, namelijck, dat sy van God gescheiden zijn: want wie dat voelen sal van God gescheyden te zijn, die sal helsche pijn voelen. Godt is wesentlijck alle goedt, en daer is geen goedt dan Godt, en die van sulcks berooft is, en heeft niets. Daerom spreecktmen: hy is arm die ter Hellen vaert. Den Spotter seght: Ick hoorde wel veel van de Helle, maer ick sagh nooyt ymand die'er geweest was, ick weet ook geen wegh in de gantsche werelt die daer hene gaet. ô! ick sagh wel ymand die daer geweest is, en op den wegh wandelt ghy den gantschen dagh. Dat een blindt geboren tot u seyde: ick hoorde wel veel van de nacht, maer ick heb hem nooyt gesien, soudt ghy daerom wel twijfelen offer oock een nacht was? ja al was het gantsche landt vol sulcke blinde, en ghy waert alleen maer siende, soo soudt ghy daer noch niet aen twijfelen. Ghy zijt blindt aen de eeuwigheyt. De Hel is over al tegenwoor- digh, soo u in 't sterven het licht der Sonne ontgaet, en ghy het licht Godts niet in u hebt schijnende, soo staet ghy midden in de eeuwige duysternis.

Vorige Volgende