De amsterdamse school

[p. 136]

VII

het is zonder de wegen de betekenis
zo te zijn uitgestoken
ontstoken handen hoofd en handen
opgeteld en opgetekend
lege spiegels in de lege ruimte
waarin de sneeuw de sneeuw verduistert

zingen kan de mens
zingen kan de mens veelzijdig
als op zwarte ruggen staat zijn stem
vol spitse woorden en sterren
maar waar kan hij verder gaan
na het lippenpaar van zijn vleugelslagen
een schaduw bewaakt
de zeldzame lente van zijn laatste glimlach

alleen aarde onwetende wereld
daar tooit hij zijn naakte vijver
met de sponzen zwanen van zijn hebzucht