|
| |
| |
| |
[Boe torea rijze oet de delle.]
Boe tores rijze oet de delle
En oet de heij langs alle kant,
Boe kruzer wieze nao de lochte,
Dao lik e sjoen gezegend land,
Dat riek aan sjoenigheid zien weerde
Liet kieke in e mònter speul,
En dat zoe geere ziech wèlt tuine,
Aan häöm dee heet nog get geveul
Veur al wat leef in dees kontreije
Aon werk, relizjie, bouwkuns, taol,
Aon aw traditie, levensblijheid,
Es erfstök vaan us allemaol.
Dao wieze us de mijnetores
En de febrikssjouw op 't werk;
Dao steit 'n aaid, klei veldkapelke
Boe mennige mins, opnuij gesterk
Weer oetkump es heer eve kneelde
Beij 'nen hèlge dee 'r kant,
En höllep vroog en beijde, beijde,
Beij 'nen hèl'ge vaan zie land.
| |
| |
Boe langs de weeterkes en waters
De boterblom de weije kleurt,
Boe-op 't vie, de boer zien riekdom,
In volle boontheid löp en fleurt;
Boe heij en bos, en wei- en bouwland
Sjakeering gief langs alle kant,
Dao lik, wat veer us heimet neume,
Dao lik eus eige, eige land.
Boe in de gievels vaan de hoezer
E beeldsje steit, sjoen opgeseerd;
Boe op d'n dreijsprunk in de velder
't Kruus steit vaan dee heij regeert,
Boe langs 't volk, ie't nao zie werk
Geit eve beijt, mùts in de hand,
Dao, boe dàt erfde keend vaan vajer
Dao lik e stèl, e good, sjoen land.
Boe in 't vreugjaor, es de blomme
Ziech laote zien in sjoenste prach,
De kinder plökke langs de veldweeg
In vollen erm, in volle vrach,
Boe daan Slevruike in de Meimaond
Geseerd weurd, jao langs alle kant,
Dao steit 't beijend Moedergäödske
Es patrones vaan dat sjoen land.
| |
| |
Boe in de zomer langs de straote
Persessie nao persessie geit,
En daan de stad en ouch 't dörrep
Weer in nuij verf en kleure steit,
Boe Slivvenhier daan zelf roondgeit
En zege gief langs alle kant,
Boe ouch dee zege geer gevraog weurd,
Dao lik eus heim, EUS LIMBÖRGS LAND!
Hajt uuch eur vlakdes geer aander streke,
Veer zien kontent mèt eus heij;
Hajt uuch eur berg geer aander streke,
Veer zien mèt eus heuvels al bleij;
Hajt uuch eur mere geer aander streke,
Veer höbbe eus wiejers, eus peul;
Hajt uuch eur groete, geweldige waters,
Veer höbbe eus Maos, euze Roer, euze Geul!
| |
Veer zien kontent mèt eus heij
Boe op de loch dans in volle zon
Bove de struuk vaan de brem;
Boe euver de sjien lik vaan
De röstige rös vaan d'n hiemel;
Boe tössen 't greun vaan e berkeböske
| |
| |
'n Plak witte zand lik, die sjatert
In de zonnesjien es 'ne gouwe lach
| |
Veer zien mèt eus heuvels al bleij,
Die Slivvenhier geboetseerd heet
Wie Heer oetrösde vaan 't werk
Wie Heer de wereld heet gesjaope.
Heer waor toen klaor mèt de steppe,
Heer waor toen veerdig mèt 't gigantieke vaan de Allepe
En meui vaan de geweldige huugdes vaan d'n Himalaja;
En toen begôs Heer veur zien eige,
En zeet wat Limbörg sjoen is!
En wink nao de boer, dee 't land
Snooi in veerkentige stökker;
Dee us 'n staolkaart gaof
In sjoenste nuanceeringe vaan greun!
| |
| |
Die hoonderde meters oonder uuch
Wèrreke en oet de groond hoole
Wat Slivvenhier veur us heet
D'rin verborge es 'ne sjat
Boevaan 't volk kin leve!
En veult uuch in huugde geliek
Mèt 't blinkend kruus op de tores!
- Trotse figure in 't land vaan ridders,
- Hèllige, wèrklui, zengers en boere. -
Veult uuch in huugde geliek
En wijs mèt nao bove, boe
De Maan woent Dee Limbörg maakde
Simpel eweg, tot get fijns,
Get oet 't speulgoodfebrik
Vaan d'n hiemel, heij neergezat
Wie allein Slivvenhier dat kin!
| |
Veer höbbe eus wiejers, eus peul!
Us keulte bringe, die ligke
Middellin de dörrepe en centrum zien
| |
| |
Vaan 't gans dörpsleve, boe
Leef en leid vertèld weurd
Este bieste saovens heivers komme!
| |
Veer höbbe eus Maos, euze Roer, euze Geul!
Die trèkke door 't Limbörgs land
Ziech slingerend langs alle meugelikke plaotse,
Door de sjoenste streke die ze kôste vinde!
De Maos die Noord en Zuid
De Maos, die gans 't Limbörgs leve
Beheers heet door de iewe heer,
Die 'n grens heet getrokke tösse
Twie pejjies, meh ziechzelf
‘Mooder Maas’ zègge ze in Vinlo.
Op häör kinder, häör femilie,
'u Mooder, mèt 'n mooderleef de
En kleinkinder vaan Noord en Zuid,
Die nao häör toukomme gekrope
Door de sjoenste delle vaan eus land.
Dat getuige Roer, Geul, Geleen,
| |
| |
‘Mooder Maas’, die leef en leid
Mètdeilde in de ganse gesjiedenis
| |
Mee veer höbbe nog mie!
Kint geer de luij die heij veur us leefde?
Kint geer de luij die waore vaan us?
Kint geer de maander die lang al geleije
Brachte get sjoens aon de awwers vaan us?
Die brachte 't gelouf in de Limbörgse streke,
Die gaove get sjoens aon 't Limbörgse land?
Kint geer de vrouwe die kluusters heij stiechde?
Kint geer de hèllige vaan 't Limbörgse land?
Väörop Sintervaos mèt Sint Lambeer debij,
Sint Amandus en daan Sint Clodulphus,
De hèllige Bissjöp, 'n gans groete reij,
Mèt Monulphus en Sint Gondulphus.
Norbertus dee heet get voul han vaan de mijn,
Sint Gerlachus dee ruuk nao de velde,
Dao is Wiro, Plechelmus en Otger, zoe'n dreij
Die zaog d'r heij oonder mer zelde.
Sint Hubertus dee löp mèt zien hert gans allein,
En dao achter dao komme de vrouwe,
| |
| |
Landrada, Odilia, Sinte Harlind
En nog aandere, sjoene en sjouwe.
En 't ind vaan de reij, dat is get apaarts
Dao komme devoot aongegaange
Allemaol de Slevruikes vaan 't Limbörgse land,
Mèt de sjoenste kleijaasj umgehaange.
't Zien die vaan Treech, vaan Remun en van Thoor,
- De mieste die drage e kruunsje -
Dao zien die vaan Zitterd, vaan Vinlo en Weert,
Hun kleijer vaan goud, wie hun truunsje.
Dat zien de hèllige oet de awwer tije,
Die gònge us veur in e leechtend gelous,
Zie stoon in eus kèrreke en eus kapelle,
Wat zie brochte dat is nog neet oetgedouf.
Dat zien de Slevruikes die Limbörg bewaore,
Die 't beije aonhure in vräög en in leid,
Die weite wat of heij in Limbörg te doen is,
Die weite wie 't hart vaan 't volk heij sleit.
Die kinne 't plezeer en de vräög vaan de minse,
Die truuste zoe geere en in leije en pijn,
Die spreke de wäördsjes, zoe zach en kalmeerend
Es wie dat e Moojerke kin mer allein.
| |
| |
Me seert ze zoe geere hun beeldsjes en heelde
En stik 'ne boezjie, e keerske daan aon.
En mennig Slevruike dat hoort nao 'n Moojer
En kreet mèt häör mèt soms 'n bleuijige traon.
De heeldsjes, aaid en sjoen,
Hun pläötske es 'nen troen.
Ze kieke, dreuf en bleij soms,
Wat Limbörg noe weer deeg.
Ze stoon tösse de blömkes
Vaan 't sjoenste, friste greun
En mennigein dee langs kump
Houjt de stùp ins vaan z'n sjeun
En beijt zich dao 'n tiensje......
| |
| |
| |
En nog miejer kriege v'r!
Want zien veer mesjiens 'n daartig jaor weijer,
Wee wèt of daan neet op 't altaor,
'ne Nuijen hèllige steit te prieke,
Dee sjus wie veer vaan Limbörg waor.
Heerle mèt z'ne Savelberg
- De nuije Sint Vincentius -
De gooie mins veur al wee leid had,
De stèlle mins ...... Eine vaan us!
En Zitterd mèt z'nen deke Tijssen.
D'n invoud zelf. Al wat heer doog
Waor good en zuver. Stèlle wèrker
Boe ouch e Limbörgs hart in sloog!
Bis gruuts Geleen op Paoter Houben,
Dee zege vroog en zege kreeg,
Dee Limbörg noets neet zal vergete
Es heer dao steit in 't straoleleech.
| |
| |
Riek biste aon al die veursprekers!
Veurgegaange door eus veurawwers
Kaome aandere nao en wee wèt,
Of in de jachtenden tied vaan dit ougenblik
Neet bij us of oonder us leve
Hèllige die veer neet kinne:
Simpel Moojerkes wèrkend in hun hoeshawwes;
Vajers ploeterend veur hun kinder;
Geistelikke veurgengers vaan 't volk
Die stèl eweg in deenende Leefde
Geve wat zie te geve höbbe.
Slivvenhierke bewaort ouch dao-in
Laot us hawwe wat veer höbbe!
Veer höbbe dat vaan Uuch gekrege
En veer zölle mètwèrreke oonder Eure zege
Tot 't blieve zal, zoe wie 't waor:
Ouch veer K.J.M.V.-ers wèlle mètdoen
Veur 't behaaid vaan wat 'r waor
| |
| |
Gef us de mach en de mood,
Gef us 'n hiel groet vertrouwe,
Gef us de leefde, d'n dörf, de krach
Um op die aw fundaminte te bouwe!
Gef us de blijdsjap in meuilikken tied,
Gef us berösting bij 't leije,
Gef us, jao gef us, 't deepste gelouf
Um wat waor aon 't noe vas te smeije!
| |
En wàt veer daan, wèlle?
Veer wèlle hawwe dat simpel huiske
Boe saovens de roezekrans weurd gebeijd,
Boe de kinder mèt hun awwers
Laot 'm vol vertrouwe klinke
Wie 'ne breef vaan e keend
Laot 'm zien wie de breef
Gesjreve door 'ne werrekeloeze
|
|
Auteursrecht onbekend