Kribbelkes. Gediechskes in 't Mastreechs

[p. 82]

's Hieren hiemelvaart.

Geer waort gestorreve veur miech en gans de wereld,
En wie op veurjaorsmörrege d'n dauw nog pereld'
Op alle greun en alle blomme
Toen zeet Geer oet 't graaf weer opgeklomme
En de versjrikde wach die vlöchde nao de stad
Wiet Geer verbraok de stein, dee me verzegeld had.

Geer leep weer roond, versjeen aon de bekinde,
Geer lierde deeper hun begriepe wat zie nog neet kinde,
Geer gaof hun mood en gaof hun liering,
En lierde väöl tot blijer viering
Vaan 't groet geheim vaan Witten Donderdag...
Dao waor zoeväöl wat nog neet waor gezag.

Geer naomp hun mèt, die vrund waore gebleve,
Nao hoege berreg en wie't steit gesjreve:
Toen zeet Geer dao t'n hiemel opgeklomme,
En 't waor 'ne reuk dao vaan de fijnste blomme,
En àl wat dao waor keek nao bove touw,
En middenin stoont Moojerke Slevrouw.

Geer zeet gestorreve veur miech en gans de wereld
En vaan d'n dauw vaan Uuch zien gans umpereld
De blomme vaan eus ziel, eus leve.
Veer wèlle die zoe geere aon Uuch geve
En kieke nao Uuch, lang nao bove touw
En beije mèt eus Moojerke, Slevrouw.