Den gheestelycken Orpheus

[p. 134]

Tot den Selven.

Orphêus lockte oude tijde,
t’Wilt gedierte tot sijn zijde

Door het aerdich Harp-geklanck.

Wat den bosch, locht had, off velde
t’Quam daer al, wanneer hy spelde

Schoon het kreupel was oft manck.

Nu laet hy de beesten varen
En herstelt in u sijn snaren

Om te spelen voor den mensch.

Och! hoe wel heeft hy verkoren,
t’Scheynt hy is in u herboren

Ghy syt recht naer sijnen wensch.

Bly van wesen bly van naeme
Orphêus vindt u seer bequaeme

Om te singhen naer den gheest.

Hoort den sanck en referijnen
Priesters, Nonnen, en Beggijnen

t’Dient u lieden aldermeest.

Fr. AEGID de Roy C.R.

[p. 135]

Tot het Boexken.

Orphee, gaet nV op De straet
toont naer Den DrVCk, een soet geLaet.