De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 122]

29. Een volle mars.

Dina vertelde aan de kinderen op school het verhaal van den kleinen marskramer, en ook de meester luisterde er naar. Al de verhalen, die zij van haar vader hoorde, mocht ze op school navertellen. En de kinderen daar vonden ze prachtig.

‘Jou vader heeft heel wat verhalen in zijn mars,’ zei de meester, toen de vertelling uit was.

Dina keek hem met groote oogen aan. Verhalen in zijn mars? Verhalen in zijn mars? Haar vader had niet eens een mars.

‘Niet? Dan weet ik het beter dan jij,’ zei de meester. ‘En jij hebt ook een mars. En je hebt er ook al wat in. En elken dag kom je hier op school, om er nog wat bij te doen.’

‘O, bedoelt u mijn hoofd! Nu begrijp ik het.’ En nu gaf ze den meester ook gelijk. Ja, Vader had heel wat verhalen in zijn mars.

Toen ze 's middags aan tafel zat, zei ze 't aan Vader. Deze lachte. ‘Neen,’ zei hij, ‘als je iemand wilt

[p. 123]

hebben, die veel in zijn mars heeft, dan moet je bij oom Jan wezen.’

Ja, dat had Dina ook dikwijls gedacht. Hoe kwam het toch, dat oom Jan zooveel wist. ‘Komt dat, omdat hij in de Oost is geweest?’

‘Och neen, daardoor niet. Tenminste niet daardoor alleen. Want er zijn heel wat menschen in de Oost geweest, die er net zoo dom vandaan kwamen, als zij er waren heengegaan. Maar oom Jan heeft altijd goed uit zijn oogen gekeken. En dan heeft hij ook altijd veel gelezen. Niet alleen boeken met verhalen, maar vooral boeken over vreemde landen.’

‘En dan’ - ging Vader voort - ‘in het museum ziet hij ook heel wat.’

‘In het museum? Wat bedoelt u daarmee?’

‘Dat is een groot gebouw in den dierentuin, en in dat gebouw zijn allemaal vreemde dingen uit de Oost en uit andere landen.’

‘En ik dacht, dat oom Jan oppasser bij de tijgers was?’

‘Wel neen, dat zegt hij altijd maar zoo voor een grapje. Als hij naar den dierentuin gaat, zegt hij: Ik ga weer eens naar mijn tijgertjes toe. Maar hij heeft met de tijgers eigenlijk niets te maken. Hij is oppasser in een museum. En dat museum is stampvol met vreemde dingen - schepen, huizen, wapens en ik weet niet wat meer. Ik kan dat niet allemaal opnoemen.’

[p. 124]

‘Mogen wij er dan ook eens gaan kijken?’

‘Dat moet je maar eens aan oom Jan vragen. Maar ik geloof, dat jullie er nog niet zooveel aan zou hebben. Er is zoo verschrikkelijk veel. Maar Oom zit daar altijd midden tusschen in. En dan heeft hij er plezier in, om het aan de menschen uit te leggen, die er komen kijken.’

‘Maar hoe weet hij dat dan allemaal?’

‘Dat heb ik je al gezegd: doordat hij zooveel gezien en gelezen heeft. Als nu de meester weer praat van een volle mars, zeg dan maar gerust, dat je oom Jan veel in zijn mars heeft. Want dan zeg je de waarheid.’

Ja, dat was ook de waarheid. Toen Oom koloniaal was, had hij in de Oost heel wat gezien. In het vechten had hij echter geen plezier, en daarom was hij na zes jaar weer naar Nederland gegaan. Hier moest hij een betrekking zoeken. Weer aan het schilderen? Maar hij had in zoo'n tijd de kwasten niet in zijn handen gehad. Toevallig was er met dezelfde boot ook een officier meegekomen, die oom Jan in de Oost had leeren kennen. Die officier wist, wat een knap en oppassend man oom Jan was. En ook, dat oom Jan zoo'n boel wist. En door dien officier kreeg Oom nu al spoedig die betrekking in den dierentuin. Jaren was hij daar nu al in het museum. En hij wist van bijna alle dingen daar wat te vertellen. Ook van de dieren. Want die zag hij natuurlijk ook dikwijls genoeg. En hij kon er ook veel van

[p. 125]

lezen, want in den dierentuin was een bibliotheek vol boeken over dieren en planten.

Was het nu wonder, dat oom Jan veel in zijn mars had?

Toen kleine Willem daar wat van hoorde, wou hij ook koloniaal worden, en ook naar de Oost, en dan ook oppasser wezen in een dierentuin. Maar Vader zei: ‘Je kan toch wel veel in je mars krijgen, al blijf je hier. Leer jij maar goed, dan zul je eens zien wat een bolletje je wordt. Maar jij gaat niet marsch. Tenminste niet als koloniaal.’ En dat was Moeder met Vader eens.

‘Oom,’ zei Willem op zekeren dag, ‘weet u wel, dat u zooveel in uw mars hebt?’

‘Och jongen,’ zei Oom, ‘wat praat je daar nu weer voor wijsheid! Ik heb nooit van mijn leven een mars gehad, en ik weet niet eens, wat dat voor een ding is.’

‘Dat is een kastje, Oom, waar je koopwaren in kan doen.’

‘Nou maar, dat heb ik niet. Ik heb thuis alleen een kast, waar een scheepje van kruidnagelen in is.’

‘Ja maar, het is ook wel eens je hoofd, Oom!’

‘Een hoofd? Ja, dat heb ik gelukkig. En is dat ook een mars?’

‘Ja Oom, en Vader zegt, dat u zoo'n volle mars hebt.’

Oom Jan lachte en kneep zijn kleinen neef eens in de wangen.