Bezinning en strijd

[p. 47]

(Aan mijn kollega's en aanstaande kollega's onderwijzers)
Kinderogen (een zelfbeklag)

Kinderogen, zo lief, zo open vol eerlijkheid
nog onbedorven.
Een genot om in ze te kijken, weemoed
dat in mij opkomt.
Zo heb ik eens ook gekeken: eerlijk,
ontvankelijk en vrolijk; nog onbedorven.
Toen ik met volwassenen in aanraking kwam
verdween mijn eerlijkheid en
was ik mezelf niet meer.

Zie ik kinderen eerlijk kijken en lachen
naar de wereld, dan treur ik om dit tijdelijke.
Wat wordt er straks van jou mijn schatje
als wij ons over je ontfermen.....
Een zelfverloochener zullen we zó ook
van jou maken en iemand die de
waarheid schuwt.
Zie ik jullie ogen kijken, zo eerlijk,
zo lief, zo open en oprecht,
dan wens ik soms treurig, maar o zo
stom, dat jullie voor altijd kinderen bleven.