Bezinning en strijd

[p. 40]

Slaaf als ik

Het doet je wel wat als Surinamer
wanneer je bij de bushalte staande
door een oude Hollandse heer wordt
aangesproken:
‘hoe komt het dat jullie,
zo kort in Nederland zijnde,
toch nog een knap woordje Nederlands spreken?’

Ik legde het hem uit:
‘op school moesten wij Nederlands spreken
en thuis moesten wij Nederlands
Onze talen werden ons verboden,
althans sommigen van ons.’

Hij begreep mij
en hij begreep mij niet
wist het verschil niet tussen
Paramaribo en Curaçao,
maar vloekte op de Nederlanders
die zoveel onrecht begaan in de wereld
en daar in de West.

Hij vloekte op zijn landgenoten
die zoveel kwaad spreken over Surinamers
en niet beseffen dat ook zij schuld hebben
in Suriname en Willemstad.

Hij vloekte op deze maatschappij
die ook hem frustreerde
en zoveel slaven maakte
zelfs op deze dag.

Hij vloekte op onrecht,
misdaad en ellende
en op de grote man die hem klein hield.

Ik stapte de bus in...
hij moest nog wachten op zijn bus.
Binnen stelde ik mezelf de vraag:
‘Verwijt ik ook deze man?’

[p. 41]

 

Hij is slaaf als ik.

 

Slaaf van dezelfde heerschappij

 

dat heel deze wereld dupeert.

 

Slaaf als ik.

 

 

 

Jammer dat ook op zíĵn hoofd

 

de blaam moet rusten

 

voor mijn grotere ondergeschiktheid.

 

 

 

Jammer dat hij dit niet weet.

 

Jammer, dat hij ongeschoold is;

 

want deze man, deze kleine man,

 

had rechtsgevoel.

 

Gevoel voor menselijkheid.

 

 

 

Hij zou mij kunnen helpen

 

om mens te worden,

 

om vrij te zijn,

 

maar hij wist het niet.

 

Politiek was hij dom

 

en onbewust.

 

 

 

Het deed mij wat,

 

ik besefte het:

 

deze kleine Hollandse man

 

voelde mee met mij.

 

Hij voelde het onrecht aan.

 

Echter was hij even onmachtig;

 

een slaaf als ik.