Theatrum stultorum

De Sotheydt
Van die, de welcke de beternisse van hun leven daghelycx uyt-stellen.

Sinne-beeldt.
Twee Sotten, hebbende op hunne handt een Rave, roepende: Cras, Cras.

't Is een heesche, grove stem,
Anders heeft-men niet van hem.

RAven vindtmen in dees' landen,
Die sich houden by de stranden,

Heesch van stemme, hard' van beck,

VViëns pluymen zyn als peck.

Grove dieren, groote fielen,
Die veel vogheltiens vernielen,

Die al wat zy vinden staen,

Met hunn' klauwen grypen aen.

Sy gaen in de dooden picken,
Dieven aen de galgh op-slicken,

Cras gheduerigh men aenhoort,

Anders brenghen sy niet voort.

En nochtans dees' heesche kelen,
Houden noyt niet op van stelen;

[p. 96]

 

Hunnen will' met hunne daedt,

 

Die blyft altydt even quaedt.

 

Komt, komt Sondaers, komt ghesellen,

 

Die de beternis uyt-stellen

 

Van hun leven iaeren lanck,

 

Teghen Godts, en Priesters danck.

 

Komt aen-merckt bedorve Geesten,

 

Dese voghels, dese beesten,

 

Siet oft dat u lieden sanck,

 

Niet en is den Raven klanck.

 

Morghen, morghen, goede Goden,

 

Sal ick doen naer uw' gheboden,

 

Morghen met een rouw' ghemoet,

 

VVorp ick my voor u te voet.

 

Morghen sal ick myne wonden,

 

En af-wasschen myne sonden,

 

Ick ghevoel myn hert benaut,

 

Roept ghy-lieden menigh faut.

 

Maer 'k en sien het noyt ghebeuren,

 

In uw' sonden blyft ghy leuren;

 

'T is een stem, en anders niet,

 

Diemen hoort, en niet en siet.

 

Het en zijn maer Sotte treken,

 

Altydt morghen uyt te spreken;

 

Heden light ghy op uw' stroot,

 

Heden zijt ghy misschien doot.

 

VVant de Doodt met rappe wielen,

 

Is u somtydts op de hielen;

 

Slaet u somtydts onbedacht,

 

Als ghy minst den slach verwacht.