De hazen en andere gedichten

[p. 7]

De jaartallen

[p. 9]

Ver

Ik kon ver slapen omdat ik vergeten was
en met geen agenda nog herinnerd worden kon.
Het huis hield me niet werkelijk meer vast
op vloeren, trappen of in goten.
Het liet me zelfs niet uit tussen de struiken
naar verte die enigszins begint op een gazon
dat door de pruimeboom niet ernstig wordt genomen;
hij komt steeds verder met zijn takken pakken
en licht gebruiken.

Het gevoel dakloosheid ging in die slaap
's morgens niet over door verward vogelzingen,
dat niets verandert en niets kan bevatten
aan herinneringen.

Ik had mij van mijn kinderen weggeslapen,
wind verlaat ook wel winderige straten,
een rivier zijn bodem met witte stenen,
een instrument wordt jaren onbespeeld gelaten,
iets schijnt genoeg.

Ik sliep te ver vannacht, ik kon ontbreken;
er was geen angst meer waarin ik paste
en geen verdrietige die van mij kon weten
of naar me vroeg.