|
| |
| |
| |
Herinneringen.
Aen mynen vriend E. van Damme.
De fransche Cesar had de burgerkroon
Gedragen op den keizerlyken troon,
En riep zyn dappren op, om in de velden
Van Austerlitz zyn' nieuwen naem te melden:
Toen werd er in een kleine Vlaemsche stad
Een zwak en weerloos kind geboren, dat,
Nog op den arm der moeder rondgedragen,
Reeds daer dien heeten lust verzaden kon
Naer klank en zang, dien 't nooit nadien verwon.
Vriend myner jeugd, wat onbewolkte dagen!
| |
| |
En toen dat kind een knaep geworden was,
En met zyn speelnoots dartelde op het gras,
Toen hoorde 't, als een onweêr pas begonnen,
Van ver een dof gedommel van kanonnen:
Het was de val eens ryks, eens ryks geboort',
't Was Waterloo, de wereld door gehoord!
De knaep gansch duislig van al 't volksverblyden,
Deelde in 't gejuich van ouderdom en jeugd;
Hy zag de moeders als ontzind van vreugd.
Vriend myner jeugd, wat onvergeetbre tyden!
En als de olyf, herbloeijende in Euroop',
Op 't vaderland zyne eerste vruchten droop,
Hield nu de knaep voor liefste kinderspelen
De nabootsing van kunsten en tooneelen
En by zyn vroegste speelgenoots bevond
Zich een, die in zyn neiging hem verstond,
Dewyl ook hem de drift was ingeschapen
Naer wetenschap en kunst, en hy die drift
Niet koelen kon dan met penseel en stift.
Vriend myner jeugd, herinnert ge u die knapen?
De knaep, nog nauw tot jongling opgegroeid,
En reeds aen stroeve pligt en ambt geboeid;
Ging, na zyn taek, soms dweepend langs den akker,
Een' Vondel in de band, en vond zyn' makker
Ook daer terug. Des levens lentetyd
Vervloog aldus, meest aen de pligt gewyd,
| |
| |
In vriendschap en wat liefde soms verslonden;
Soms groenend met een' lauwer, die den moed
In 't jonglingshert zoo ras ontvlammen doet.
Vriend myner jeugd, herinren we ons die stonden!
Maer hoe, hoe donker wordt het! welk een nacht
Omgordt den zuider trans, gansch onverwacht?
Daer blaekt het schrikbre vuer des oproers weder!
Twee troonen wanklen, kraken, storten neder!
De geest des kwaeds blaest uit den staetsorkaen
De vlam van haet en wraek in 't menschdom aen,
En hitst het tot verdelgen op en plonderen. -
Doch, zie! als op een' wenk van Godes hand,
Ryst uit d'orkaen het lieve vaderland!
Vriend myner jeugd, vereeren wy Gods wonderen!
Wat werd er thans van maet en jongeling? -
De vlugt der jaren had hun vriendenkring
Meer uitgebreid, en ondanks 't wapenkletteren
Bleef steeds die kring een wyk voor kunst en letteren;
In menig uer van vreugd en van genugt
Versmoorde daer het donderend gerucht;
Wanneer het lot, gansch zonder voorbereiding,
De noodwet sprak tot heel de vriendenschaer,
Die al op eens dan wegstoof uit elkaêr.
Vriend myner jeugd, hoe menig bittre scheiding!
Een gloed naer kennis, die geen' weêrstand vreest,
Brak op dit tydstip door in 's jonglings geest,
| |
| |
Waer hy te smeulen lag van den beginne:
De wetenschap alleen bleef zyn vriendinne,
En strevend naer haer gunst en op haer spoor,
Bragt hy den dag en soms de nachten door,
Onachtzaem op ontydig lichaemskrenken,
Tot eindlyk, in haer' eerdienst ingewyd,
Hy dus den palm verkreeg van zulk een' stryd.
Vriend myner jeugd, vergeef hem dit herdenken.
Dan ach, hoe helder hy de toekomst dacht,
Hoe meer het lot hem zwaerder slagen bragt.
Nog nauw zag hy een' stond van ruste nader,
Of zie de hand des doods roerde aen zyn' vader,
Zyn' vader, al zyn' roem en heel zyn hert!
En nauw voelt hy wat leniging van smert,
Of de eigen hand hoopt op den doorgestanen
Verkropten rouw, eene andere aekligheid:
Zyn teedre moeder... ach, waertoe 't gezeid?...
Vriend myner jeugd, vergun hem deze tranen.
Hoe bang joeg nu zyn boezem in gezucht!
De harp alleen schonk aen zyn borst wat lucht;
Doch vruchtloos had de lykzangsnaer geklonken,
Waer' niet een troostend licht hem toegeblonken:
Een ster daegde op, die als een baek in nood,
Op hem een' glans van reine liefde schoot,
Die hem een' schat van hoop en zielsvreugd baerde,
Die nu zyn pad verlicht by duisternis,
En in wier gloed hy thans zoo zalig is!
Vriend myner jeugd er is nog heil op aerde!
| |
| |
Zie daer, o makker van myn vroege jeugd!
Wat uwen vriend van 't wisslend noodlot heugt.
Mogt hem dat lot ooit nieuwe rampen baren,
Wanneer de sneeuw gevlokt ligt op zyn haren,
En zyn gemoed tot mymren is gesteld:
Kom, zet u aen zyn' haerd, niet onverzeld,
En wilt gy dan met één woord hem verblyden,
Of weêr zyn oog doen schittren met een' traen,
Die weldoende is, spreek op uw beurt hem aen:
‘Vriend myner jeugd, herinnert ge u die tyden?’
1841.
|
|
Auteursrechtvrij