Bloemen mijner lente

(1839)–Karel Lodewijk Ledeganck– rechtenstatus



[pagina 141]

Uit een huwlyksdicht. Wie selig der sein Liebchen hat! Burger. Neen, 't leven is niet slechts ellend, Zoo als de ellendeling 't wil noemen, Die 's levens heilgenot durft doemen, En 't leven nimmer heeft gekend. - Voorzeker, zy die vreugde schroomen, Die, stroef en norsch steeds van gelaet, Een wereld vlugten die hen haet, Die, vriendeloos, eenzelvig, droomen Dat elk hier voor zich-zelf bestaet; Zy, die voor kunst en schoonheid koud, Een teêrgevoelig hart ontberen, En hier geene andere Almagt eeren, Geene andre Godheid dan het goud; Zy, die de stem van hun geweten Steeds hooren als een naer geween; Die orde en regt met voeten treên, Die aen het misdryf zich vergeten; Zy zyn ellendig, zy-alleen!
[pagina 142]
Maer voor den man die heusch, zyn trouw Aen deugd en schoonheid op mag dragen, En zelf door deugd wist te behagen; Maer voor de teedre, kuische vrouw Die weet een mannenhart te boeijen; Voor zielen door de min bereid Tot banden die de dood slechts scheidt, Die altyd voor alkaêr ontgloeijen; Voor hun is 't leven zaligheid! Zy wandlen langs des levens baen Vereend, en hand in hand geslagen; Ze ontwyken zamen de omweêrsvlagen En lezen bloemen waer zy gaen. Zy deelen hoop en vreugde en zorgen, Zy wisslen kusch en blik zoo zacht; Zy groeten, dus vereend, den nacht, Zy groeten, dus vereend, den morgen. - Gelukkig die zoo 'n lot betracht! 1834.