Bloemen en knoppen

[p. 176]

Iets van schipbreuk.

Het want was weg; het dek gescheurd,

Vol nood des scheep'lings lot;

Maar 't onheil metend, greep hij ras
Al wat hem nog gebleven was,
En wierp dat in den boozen plas; -

Zoo bleef de bodem vlot.

Doch menigeen, te sterk verknocht

Aan 't geen hij 't zijne noemt,

Is door de dwaasheid, die niet hoort
Naar d' aandrang van het wijze woord:
‘Mensch! werp die lasten over boord!’

Tot ondergang gedoemd.