Bloemen en knoppen

[p. 145]

Bij 't eerste verlies.

Ze kreeg zoo'n aardig vinkjen,

Zoo vroolijk en zoo vlug.

Ze kwam den and'ren morgen, -

't Lag op zijn dooden rug.

Toen vlijmde diepe droefheid

Haar in het jonge hart,

En 't bevend mondjen uitte

Het bang: ‘Waarom?’ der smart.

Voor 't eerst was 't, dat haar ziele

Die bange vraag ontliet,

Die vraag vol leed en weedom, -

Maar, lang voor 't laatst nog niet.