Verzen

[p. 98]

Verzen

Beatrice

O gij, die 'k eindlijk mocht in de armen prangen,
verschenen in mijn nacht, uit 't onbekende,
niet in den vorm van 't brandende verlangen,
maar eedler nog, daar toch het lot nu wendde
en God zelf oordeelde wat mocht ontberen
het onvolkomen beeld van 't menschelijk begeeren;

o eindloos reine en goede die, naast mij,
dees ziele mijn helpt redden uit den nood,
waarin geen arm nog steun en leuning bood,
geen klank nog luidde uit de eeuwig' harmonij; -
wind om mijn wezen, wentlend uit dien dood,
de fijne teerheid van uw vrouwlijk medelij.

Want u ik bemin met zoo zachten zin
en met zoo vasten wil, dat niets verbreekt
dien band van fijn en stevig staal; mij spreekt
in ijdle woorden niet de taal der min
maar in den reinen vloed van 't puur gezang
het hart ontlastend van wat drukte jarenlang.

Geen daad, geen woord, hoe zonderling in schijn
die ooit het wezen dezer liefde schendt;
't geloof, 't vertrouwen in heur godlijk-zijn
blijve u en mij ondeelbaar ingeprent;
geloof in mij, 'k vertrouw in u; - mijn ziel
vangt op, als godentaal, wat van uw lippen viel!

Genot bindt niet voor immer; lichaamspracht
verdonkert staag voor eedler zieleglans;
mijn geest omhult u met den stralenkrans
door kunstnaars slechts aan heilgen toebedacht.
Uw zachte glorie glijdt om mij en windt
mij in heur helder licht, - en lange nacht verzwindt.

28 Juni 1902