Verzen

[p. 50]

De strijd

In mijn boezem trillen klanken

uit het eeuwenoud verleden;

woestverwarde tafereelen

komen voor mijn blik gegleden:

- forsche, langvergeten zangen,

dringend door de verre tijden;

bloedgekleurde visioenen

van doorzwoegde reuzenstrijden...

Wilde strijd! verjong mij 't harte,

zweep mij moed en kracht door de aadren

en doorgloei mijn laffe leden

van de groote ziel der vaadren!

Rol mij door uw zwellend bloedbad,

levensbad voor hart en spieren!

Zwaai me om 't vurig stralend voorhoofd

't rood geklapper der banieren!

O! in 't woelig stormgebulder
als een krachtige eik daar pal staan

waar de onwrikbre voorzaat stond;

al de levenssappen putten,
liefde en geestdrift, haat en strijdzucht,

uit den heilgen moedergrond!

Al de wenschen, driften, tochten,
idealen, visioenen,

van een volksstam, kloek en vroom,

in zijn harte voelen bonzen,
in zijn hoofde voelen branden
en zijn eigen ik versmelten

in den breeden liefdestroom!

[p. 51]

 

Voortgestuwd door 't grootsch verleden,

 

al zijn ziels- en lichaamskrachten

 

drijven naar een edel doel!

 

Door zijn breedst en innigst wezen

 

- godenwellust! - voelen sidderen

 

de eindelooze liefdetrilling

 

van heel 't menschelijk gevoel!

 

 

 

Strijd! o milderende strijd,

 

waai om mij uw vredevanen!

 

 

 

O! de zegepraal zien naderen

 

na een koen doorstreden dag;

 

't voelen aan zijn forscher adem

 

en zijn kloeker hamerslag!

 

 

 

O! de zege hooren schetteren

 

in het schel bazuingeschal,

 

daar de vijand huilend heenvliedt

 

door het bloedig scheemrend dal...

 

 

 

O! tot stervens toe gewonde,

 

onbewust van later leed,

 

ongedeerd door later lafheid,

 

zijne ontvlamde ziel doen stijgen

 

in den eersten jubelkreet!

 

 

 

Strijd! o zegerijke strijd,

 

wind mij in uw glorievanen!

1891