Verzen

[p. 48]

Mater dolorosa

Nu was de lange marteltocht voltogen,
de kelk met gal en edik leeg gedronken.
Zijn doodsnik schudde de aarde, wijl zijne oogen
nog liefdevol zijn beulen tegenblonken.

Verdiende ooit moeder zulk een mededoogen?
Moeder der smarten, zwijmend neergezonken,
Gij in uw Zoon, Gods Zoon, gehoond, bespogen,
met lijf en ziel aan 't schandhout vastgeklonken!

Hij boette om de euveldaden aller tijden:
Zijn minste smart heeft u de ziel doorsneden.

Oneindig als Zijn God-zijn was Zijn lijden:
oneindig kan zich 't moederhart verbreeden,

en sterk om zelfs Gods doodstrijd meê te strijden,
zijt ge als vergodlijkt uit Zijn dood getreden.

1890