Open dichtwoord op de levensvreugde

[p. 22]

Ego-dooi

Ik wil niet langer vrolijk zijn -
niet met een pil of zonder wijn,
ik wil geen God of mens bedanken.
Ik wil alleen onblusbaar janken,
ik wil blèren, ik wil snikken
tot de waarheid hangt te knikken -
ik wil alle beheerstheid ruilen.
Laat mij nu eens kletsnat huilen!
Misschien vullen veel liters traan
de kuilen in mijn levens-baan.
Ik lust niet langer dansmuziek.
Ik ben verrekt, oud elastiek.
Ik loop in krachteloze hobbels
en struikel over eigen bobbels.
Ik bengel in de voze lus
en wieg een doodgeboren kus.
Illusie, lig je op je gat
of is je landschap altijd plat?
Het hindert niet. Laat mij maar janken,
en zo de eerlijkheid verklanken;
omdat het leven altijd schampt
en elke blijdschap snel verdampt.
En als ik straks weer droog kan snuiven,
zal ik hoffelijkjes wuiven,
en zeggen zonder haat of ruzie:
‘Hé, dààg! - Hoe maak jij 't, Illusie?...’