Multatuli Encyclopedie

Staccata,

personage uit de Millioenen-studiën, de juffrouw die op de *Sonnenberg de vreemdelingen rondleidde, waarschijnlijk genoemd naar het Italiaanse staccato, een aanwijzing voor het notenschrift in de muziek, waarbij geen verbindingen tussen noten worden gemaakt, figuurlijk gebruikt voor een wijze van spreken waarbij de klanken niet met elkaar verbonden worden.

Staccata wordt beschreven in het tweede hoofdstuk, getiteld ‘Staccata, de auteur en andere ruïnes’ (vw v, p. 17-25). De schrijver bewondert haar om de ‘eenvoudige menniste [meniste=doopsgezinde] vastheid’ waarmee zij de studenten tot betalen sommeerde. Zijn eerste ontmoeting met haar was niet interessant: ‘Ik had haar niet eens verleid, iets dat ik anders by zulke gelegenheid terstond doe. Misschien had ik kiespyn of zoiets, in den zomer van ‘54’ (vw v, p. 22). Verder spreekt hij van ‘Staccata's welig opschietende lelykheid’ (vw v, p. 24). Zij is de laag-bij-de-grondse personificatie van *Logos, die door een onverstoorbare stroom logische gevolgtrekkingen tot de conclusie komt: ‘Omelett, Schwarzbrot, Schinken, alles zweimal. Bier... drei Flaschen. Sie bezahlen...’ (vw v, p. 22).