Bahrdt, Carl Friedrich-,
1741-1792, hervormd theoloog die zijn hele leven vervolgd werd vanwege zijn vrijzinnige denkbeelden. Hij moest Leipzig, Erfurt en Giessen als ketter verlaten. Later kreeg hij in het Pruisische Halle naast tegenstand ook veel bijval. Hij hield er een groot aantal lezingen en schreef er politieke en letterkundige werken. Zijn leven eindigde hij als herbergier, even buiten Halle.
m. vraagt S.E.W. Roorda van Eysinga op 19 juni 1885 of deze Bahrdt kent, waarna hij vervolgt:
‘Die Bahrdt was een der meest besproken schryvers, een der personen die in 1770 à '90 't meest aan den weg timmerden. De boeken, brochures en artikelen die voor, over, tegen hem geschreven zyn, zouden - z'n eigen werk daarby gevoegd - 'n heele bibliotheek uitmaken. Welnu, niemand noemt hem meer en slechts weinigen kennen hem. (...) Sympathiek is hy me niet. Maar een feit dat hy twintig, dertig jaar geweest is: de alom bekende, de overal bygehaalde, de telkens op den voorgrond tredende (of gesleepte) Karl Friedrich Bahrdt. Wat is er overgebleven van dien militanten geest? 'n Artikeltje in 't Conversations Lexicon! Les gens qu'il a tués, se portent à merveille [Fr. De mensen die hij heeft omgebracht, maken het uitstekend]. In dien behagelyken toestand bevinden
Auteursrechtelijk beschermd