Platbook 4. Fitsprovins

[p. 26]

Jan Maas, Venlo
Amaoke

't Waas vruger gans gewoeën det in eder ptaetske waal 'nen fietswedstried gehalde woort. Amaoke, 'nen gaer gezene renner oet Bels, schreef zich beej haos alle wedstrieje in. De ganse femielie ging döks met um mei. Amaoke waas euveral bekind. De meiste prieze die hae wón ware die veur nómmer les. Hae had d'r de kas van vol ligge. ‘As ik veerde of einerletste waer, of daotösse in, kump miene naam noeëts in de krant te staon. Bin ik letste wuurt miene naam in ein rie geneump met de winnaer. En veur letste te waere hoofs se neet zoeë rap te kinne fietse,’ vertelde hae, as me um vroog waorum hae nog noeëts gewónne had.

As hae veurbeej kwaam reep ederein: ‘Kóm op, Amaoke, zet um op en zörg des se van veure kumps.’ Amaoke hoort det waal, maar dach: ‘Geej kint mich de poekel op, as ik neet letste waer vang ik vandaag niks.’ Véúr de wedstried, beej 't inschrieve, had hae döks ierder gezeen waat de pries veur de letste waas es dae veur de winnaer. 't Geveul van ierste te zien waas um neet vraemp. As d'r rundjes um de kerk gereje woorte, haolde 't peleton um döks waal veer kier in. 't Leek dan aeve of hae, Amaoke, op kop loog.

De minse klapde en repe nao um. Amaoke zweide truuk, noom zien petje aaf en reej vaerder um aeve later de zoevuuëlste rónde aan ziene baom te kriege. Op 'nen gojen daag, aevel zoeë good waas dae ouk weer neet, gebeurde d'r get wao nemes van gedach had, det 't ouk de letste renner in 't veld euverkómme kós. 't Waas al laat in 't sezoen en de blajer vele van de buim. 't Had dae nach duchtig geraegend en 't waas glad op de waeg. Amaoke reej mei in

Gónt uëver kingerköpkes

[p. 27]

'nen koers in de Belze Ardenne. Juus veurbeej 'nen haorspeldbaog reej 'nen motor wat te doeën naeve um aaf en Amaoke kós zich neet mier op de waeg halde. Hae vloog door de lóch en kwaam hónderd maeter deper terech. Det euverlaefde hae neet. In 't gashoes woort hae same met nog twieë veróngelukde minse opgebaard. Zien femielie, die op de indstreep stónd te wachte, ginge d'rvan oet det hae vruug of laat binne zoel kómme.

Op 'n gepasde wies woorte die door de organisatore ingelich. D'r veel inkele second 'n doeëdse stilte, waonao de hiel femielie begós te bäöke. Euren Amaoke, euren held, euren ieëwige doorzetter had eur, zónder aafschied te neme, verlaote. Det kós toch neet waor zien. Zeej wiste zich aeve genne raod. 'nen Wout vroog of zeej mei woele gaon um vas te stelle det 't ouk ech euren Amaoke waas.

In 't buske zote zeej bedreuf veur zich oet te kieke. De dreej doeëje loge in 'n kaemerke naevenein. Euver ederen doeëje loog 'n wit lake. Wie de zuster van deens gevraog had of de femielie 't aankós um te kieke wae Amaoke waas, ginge ze de kamer in. Wie zeej 't ierste lake wegtrok keke ze zich óndrein aan en knikde van nae. ‘Det is ózzen Amaoke neet,’ zag d'n aldste broor met 'n gebraoke stum. De zuster loog 't lake weer rech en deej beej de twieëde 't lake weg. ‘Ouk det is ózzen Amaoke neet,’ zag opa hiel zaach en vreef zich de träön oet zien ouge. Wie de zuster 't derde lake wegtrok begós de femielie te klappe en te danse. ‘Ho ho mien leef luuj, det is noow neet 't juuste moment um fees te viere,’ zag de zuster. Jaowaal zuster, jaowaal. Geej mót weite det Amaoke van ze laeve neet van veur is binnegekómme, en noow is hae nummer dreej. Det weej dét nog mei kinne make is veur ós genóg um fees te viere!’

Helm mit laoker [aorlogsinvalide]