Tomben

[p. 26]

de tombe van herman gorter

De tonen met hun oog en sombre kin
kijken van alle kanten op mij neer.
Trillingen staan en verdwijnen niet meer,
behalve als ik bij het begin begin
van wat de stilte hart verleent en zin
en alles wat verklonken is klinkt weer.
Ik sta te rillen. Niet voor de eerste keer.
En weer neem ik de stilte voor mij in.

De noten met hun oog en blijde vlag
staan stokstijf stil. Ook als de tijd verstrijkt.
Ze staan daar zo onnozel dat het lijkt
of kinderen op koninginnedag
de burgemeester zien. In stilte blijkt
dat zij daar zo zijn neergezet door Bach.