Lezen doet je goed. Leerjaar 7c

[p. 5]

1 Geen seatbelt

Over het algemeen ben ik niet ontevreden over mijn lichaam. Ik ben gezond van lijf en leden en zie er best aardig uit. En ik kan ontzettend goed horen. Een stem herken ik al vanaf grote afstand en 's nachts ben ik direct alert bij elk vreemd geluid. Ruiken, dat is helemaal top bij mij. Ik weet precies welke geur bij wie hoort. Ik hoef je niet te zien. Als ik je geur te pakken heb, vind ik je altijd, al verstop je je nog zo goed.

Maar uitgebreid een tori vertellen - gi wan tori - zoals de mensen; dat gaat niet. Er zijn momenten dat ik zo'n spraakorgaan wel mis. Soms wil ik zoveel vertellen aan de mensen van wie ik houd, mijn baas en bazin, maar dan kan ik alleen maar blaffen. Soso blaf, mi man blaf.

Ik wil niet zielig doen. Met blaffen kan je best een eind komen. Aan mijn geblaf kan je horen hoe ik me voel. Ik kan hoog en laag blaffen, hard en zacht, grommend en jankend. Het hangt ervan af hoe ik mij voel. Als je me boos maakt, ga ik grommen. Als vanzelf gaan mijn lippen dan omhoog, zodat mijn vlijmscherpe tandjes te zien zijn. Om wat groter te lijken - ik ben aan de kleine kant - gaan mijn haren recht overeind staan. Mijn kop is klein. Er is niet veel

[p. 6]

ruimte voor hersenen. Maar vergis je niet: kwaliteit wint het in mijn geval van kwantiteit. Ik ben wat je gerust mag noemen een slim teefje dat niet met zich laat sollen.

San... mi..., no meki grap nanga mi yere! So wan kaksi Sranan dagu leki mi!

Van nature ben ik lief en aanhankelijk, maar ik kan ook wraakzuchtig zijn.

Neem nou dat geval met die politieman. Die skowtu heeft me echt boos gemaakt. Hij heeft het gedurfd om mij uit te lachen! Toen vond ik het echt jammer dat ik niet kan praten.

Anders mi ben saka gi en, yere. Ik zou hem de wind van voren hebben gegeven. Jammer genoeg kon ik alleen maar grommen, mijn tanden laten zien en mijn haren overeind zetten. Hoor wat is gebeurd:

Mijn baas neemt mij vaak mee uit rijden in de auto. Dat vind ik superleuk. Het raam halfopen, de wind en de vele geurtjes - aangename en onaangename - die mijn gevoelige reukorgaan strelen... ik ben er gek op. Als een prinses zit ik naast mijn geliefde baas. Zo ook op de dag dat we die vreselijke politiebeambte ontmoetten. Mijn baas moest stoppen voor een verkeerscontrole. Ik merkte meteen op dat die agent niet goed rook..., geen goed geurtje. A ben smeri wan sortu fasi. Hij had een soort geur die van tevoren al aangaf dat hij iets vervelends van plan was. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, gromde en liet hem mijn tandjes zien. De vent begon te lachen. Kan je je voorstellen? Hij lachte zich krom.

‘Uw... hahaha.... papieren... hahaha... meneer... hahaha....’

Hij controleerde de papieren van mijn baas. Die waren in orde.

‘In orde meneer’, lachte de ellendeling alsmaar door.

‘Maar... hahaha...’, vervolgde hij, nog steeds hikkend van het lachen, ‘ik moet u helaas toch een bekeuring geven, want uw passagier... hahaha... draagt geen..... hahaha.... draagt geen seatbelt.’

Toen kwamen mijn wraakgevoelens naar boven. Ay, ik wenste zo op dat moment dat ik kon praten als een mens. Wat zou ik die kerel graag hebben uitgescholden. Alle vieze woorden die ik in de loop der tijd heb opgevangen, wilde ik hem laten horen. Hoe durfde hij me zo uit te lachen! Maar helaas: een hoog, nerveus,

[p. 7]

geagiteerd blafje was het enige waartoe ik in staat was.

En mijn baas, de huichelaar, lachte met die kerel mee.

A no kan toch! Dat doe je toch niet met je hond!

Ik heb hem voor de rest van die dag straal genegeerd. Dan meende die vent het niet eens. Mijn baas mocht doorrijden zonder bekeuring. Maar intussen was ik wel het mikpunt van hun laffe pret geweest. Konden ze wel? Twee grote kerels tegen een klein hondje?

Vanaf dat moment was ik vastbesloten wraak te nemen. De geur van die agent had ik in mijn geheugen opgeslagen. Dat bleek later goed van pas te komen. Ik maakte een plannetje.

Aan de kant van het erf die aan de straat grenst, was er een steen die een beetje los zat in de muur. Met wat inspanning zou ik die er helemaal uit kunnen duwen. De opening zou net groot genoeg zijn om mijn slanke lijf door te laten. Ik zou wel flink moeten wringen en er misschien wat schrammen aan overhouden, maar daartegen had ik geen bezwaar.

De tijd waarop ik mijn wraakactie zou uitvoeren, moest ik goed uitkiezen. Ik ben een oso dagu. Meestal ben ik in het huis. Mijn bazen laten me alleen op het erf als ze daar met mij willen spelen. Maar ik mag ook elke middag een halfuurtje buiten om mijn behoefte te doen. Bij dat laatste let niemand echt op me.

Ik moest vooruit werken. Om tijd te winnen, zou ik de steen verder los moeten maken wanneer ik naar buiten mocht om te poepen. Bij de volgende gelegenheid kon ik er dan vandoor gaan.

Zo deed ik het dus. Het ging gemakkelijker dan ik gedacht had. Achteraf hoorde ik zelfs dat ze me na een uur pas gemist hadden.

Ik wrong me dus door dat gat en rende de Kernkampweg op, helemaal door naar de Kwattaweg. Mijn scherpe neus had de vieze geur van de politieman al snel tussen alle andere geuren gevonden. De geur leidde me naar een omgeving die ik niet kende, maar dat hield me niet tegen. Ik ging hem het lachen afleren, reken maar van yes. Mijn wraak zou zoet zijn.

Het werd steeds later. Op een gegeven moment liep het spoor naar een huis dat

[p. 8]

donker was, op een zwak peertje na aan het plafond van het balkon.

Het erf was niet omrasterd. Er liepen een paar honden rond, die even blaften, maar toen ik dreigend gromde, trokken ze zich stilletjes terug. Er scheen niemand thuis te zijn. Ik liep door naar het balkon, waar een paar slippers voor de deur stonden. De geur werd ondraaglijk. Ik stortte me met al mijn opgekropte woede grommend en bijtend op de teenslippers, waarvan in no time alleen een rommelig hoopje rubber kruimels over was.

Dat was pas het begin. Nog hijgend keek ik om me heen wat er meer te vernielen was. Aaaay... de waslijn! Daaraan hingen hemden die, ondanks dat ze schoon waren, toch nog de gehate geur hadden. Tevreden keek ik even later naar de flarden en vodden die even daarvoor nog hemden waren. Tot besluit keerde ik me om en trapte met mijn achterpoten minachtend een lading zand op de vodden. Ik had me gewroken.

Tijdens mijn actie hadden de andere honden, nog steeds zwijgend, toegekeken. Ik weet niet of ze snapten waar ik mee bezig was, maar ze bleven respectvol op een afstand.

Het liefst had ik de man zelf ook nog flink in zijn kuiten gebeten, maar hij was in geen velden of wegen te zien. Ach, dacht ik bij mezelf, misschien is die lafaard te bang om naar buiten te komen.

Deze gedachte deed me goed. Ik keek nog eens om me heen naar de ravage die ik had gemaakt. Ja, ik was tevreden. Ik stelde me de man zijn woedende gezicht voor als hij zijn vernielde slippers en kleren zou zien.

Ik keerde me om. Mijn missie was volbracht. Het was tijd om naar huis te gaan. Daar kon ik uitrusten in mijn veilige mandje of op mijn zachte matrasje, waarvan het hoes lakentje elke week verschoond wordt. Mijn baas baadt mij trouwens ook elke zaterdag met warm water en een lekkere hondenshampoo. Baya..., je bent een oso dagu ofje bent het niet.

Toen ik al vrij dicht bij huis was, hoorde ik in de stilte van de nacht bekende stemmen die heel hard, bijna wanhopig, mijn naam riepen, vele malen achter elkaar. Het kon niet missen. Dat waren mijn baasjes!

‘Lemmy! Lemmy! Lemmy!’

[p. 9]

Mijn gunst, wat zullen ze gedacht hebben toen ze me na mijn poepuurtje niet meer terug konden vinden. Ze hadden de losse steen en het gat in de muur natuurlijk allang gezien. Er kon van alles met me gebeurd zijn. De straat was vol gevaar voor een oso dagu.

Daar had ik helemaal niet bij stil gestaan. Ik dacht alleen maar aan wraak.

Haastig wrong ik me door het gat in de muur. Ik rende naar mijn baas en sprong enthousiast blaffend tegen hem op. Daarna likte ik de handen van mijn bazin en ging gehoorzaam voor haar voeten liggen. Ze moesten weten dat ik ook blij was om terug te zijn.

Ik werd geknuffeld en kreeg veel lieve woordjes te horen, maar... ook enkele boze woorden.

‘Zoiets mag je nooit meer doen, Lemmy. Je bent toch geen straatmeid. Als je het weer doet, mag je niet meer in huis.’

Ik voelde me toen opeens heel moe. Wat had ik mijn baasjes graag verteld hoe boos de politieman me had gemaakt; hoe vernederd ik me had gevoeld toen ik zo werd uitgelachen.

Maar helaas..., ik zei het al: mijn lichaam is niet helemaal zoals ik die graag had gewild. Een spraakorgaan ontbreekt.

Met mijn kop gebogen blafte ik, nauwelijks hoorbaar en berouwvol, dat ik het nóóit meer zou doen. Misschien hebben ze dàt begrepen, maar ze zullen zich tot in lengte van dagen blijven afvragen waarom ik door het gat ben gekropen en wat ik al die uren die ik weg was, heb uitgespookt.