De kilte in Brasilia

[p. 13]

Werelds wit

Ik denk de wereld wit, een bleek
breed zandstrand reikt hier strak
tot aan de einder; en waar de zee zich

diepblauw als een dunne streep verliest
in het azuur - daar vriest de branding dicht
tot winterlandschap: wat onder felle vlagen

stuifzand duinen lijken, zijn dorstig rustend
de besneeuwde dieren van mijn verdwaalde
karavaan - ik ben de dwaze sultan,

en ijlend in mijn purperrood satijn,
zie ik alom het levende bewijs
van wit & werelds badend Istanbul.