Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon

Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst

[fol. E3r]

Bevervvyck, VVy vvijcken Toorn.

Refereyn op de Vraghe.

OP dat t'Constlievich hart, t'begheeren wert gheblust,
T'welck wt Levender Ionst, doet vragen onghesust,
Aen haer meed' Broeders all', Rethorica, ter eeren,
VVaer door geniet den Mensch, syn meeste Rust en Lust,
Dat hem steeds syn gemoed', in t'geen hy gaet begeeren
Een goed vernoegingh gheeft, in onrust gaet afkeeren,
Segghen wy Lely Bloemkens, die Godes Toorn machtich
Wijcken, tot aller tijdt, aen Borghers ende Heeren,
Ghelucksalich is den Mensch, die hier voordachtich,
Rustelijck verlusticht, in t'overdencken crachtich,
Met een vast gheloof, op Gods ghenaed' ghepreesen,
Steunende op syn woort, t'welck oock is waerachtich,
Dat hem een voorsmaeck gheeft, in al syn doen en weesen,
Van niet te vallen swaer, daer elck voor moet vreesen,
In duysternisse strangh, en t'eeuwighe bederven,
Wy gheven voor antwoort, voor die t'hooren of leesen,
Gheen meerder Lust en Rust, dan inden Heer te sterven.

Die in dees Weerelt leeft, met een oprecht ghemoet,

In eenicheyt en deucht, gheduldich in teghenspoet,
Op God vertrouwende vast, ons eenich middelaer,
Verwint syn vyants cracht, in t'gheen hy hem aen doet,
Die den Mensch dach en nacht, hier quelt met groot ghevaer,
Syn hart tuycht hem gherust, Gods zeeghen volcht naer,
In al wat hy begint, op straeten ende weeghen,
T'is hem een grooten lust, dat blijckt in t'openbaer,
T'bewaert syn ziel en goedt, door Godes hant vercreeghen,
Slaet syn Gheboden acht, en hoort oock daer en teeghen
Syn heylich woort en naem, en dat in t'harte plant,
Hy vind hem gans gherust, en nimmermeer versleeghen,
Syn Ziel en zalicheyt, soeckt hy met goet verstant,
Op t'Offeren t'allen tijdt, in Gods moghende hant,
In d'eeuwighe vreucht hier naer, uyt t'moeyelijck swerven,
Dies wy noch segghen moeten, t'is t'costelijcxte pant,
Gheen meerder Lust en Rust, dan inden Heer te sterven,

[fol. E3v]

 

Den Rijcken Coninck van Lijdien, Cresus ghenaemt,

 

(Een Heyden zijnde) heeft hem niet mede gheschaemt

 

Te stellen al syn lust, en rust op Goedt en Schat,

 

T welck hem d'Atheenisschen Wetghever onbetaemt

 

Bewesen heeft te zijn, en toont met woorden plat

 

Dat noch Rijckdom, noch Wellust, of wat dat hy oock hadt,

 

'T zy Eer of groote macht, ende zijn hooghe staeten

 

Hem in al zijn doen, van 'tghene hy hem vermadt

 

In't minst tot Lust en Rust, gheensints en mochte baeten,

 

Als zijnd' verganckelijck, dat hy't hier al most laeten,

 

Maer dat hem van nood' was een saelighen uytganck

 

Met een volcomen vreught, wilt desen zin aenvaten,

 

Sijn Ziel die Godd'lijck is te rusten in Gods-dwanck,

 

Vraghende hy voorts, verthoonende zijn pracht kranck:

 

Wie is gheluckigher als ick in 's Werelts Erven?

 

Solon antwoorde doen (hoewel met cleynen danck)

 

Gheen meerder Lust, en Rust, dan inden Heer te sterven.

 

 

 

Prince.

 

 

 

Ghy Princen wie ghy zijt, den Schepper der Naturen,

 

Liefhebber van zijn Schepsels, verlicht t'aller uren,

 

Door zijn Heyligh Woort, als Vader van de Reden,

 

Dat vast sal blyven staen, en eeuwighlijck sal duren,

 

Iohannes ons betuyght, aldaer hy zeyt in vreden

 

Saelich zijn de Dooden, die hier en t'aller Steden

 

Inden Heere sterven, Paulus gaet oock verthoonen,

 

Wenscht ontbonden te zijn, en op den dagh van heden,

 

Saligh te zijn ghestorven, met Christo te woonen,

 

Met wat een Lust en Rust, haer harte gaet verschoonen,

 

Die sulcke kennis heeft 'tzy Mannen ofte Vrouwen,

 

En uyt Levender Ionst verkrijcht hier naer't beloonen,

 

Dat hy op Gods beloft, vastelijck gaet vertrouwen,

 

Wereltsche wellust, daer sietmen hem voor grouwen,

 

Wy zijn van Aerde broosch, en raecken Licht aen scherven,

 

Dus gheniet den Mensch meest so men mach aenschouwen,

 

Gheen meerder Lust, en Rust dan inden Heer te sterven.

Wy wijcken Toorn.