Verzen

[p. 72]

Lanceloots klachte

Toen Lanceloot gevangen zat,
Het deed hem bitter klagen:
‘Ai mij, dat ik mijn vrijheid had,
Weer Levens open dagen,
Waar ieder uur een feest voor mij
Van horenschal en krijgsroep blij!
Mijn hart sloeg helle slagen.

Mijn zwaard was feller dan de dag,
Mijn schild een morgenzonne,
Hier staan ze duister in het rag
Dat grauwe spinnen sponnen.
De stilte, die me staag belaagt
En schemers ijle wijle draagt,
Wordt door geen zwaard verwonnen.

Ze klemt mij aan haar ijskoud hart,
En wil haar boei niet slaken.
““Wie liefde zoekt die Gode tart,
Zal liefde als straffe raken.””
Dan zingt zij, en ik adem niet,
Mij waanzins liegend sluimerlied
Bij dage- en nachtewake.

Wee mij, die naar haar stemme hoor!
Mijn harte wil herleven,
En Levens schim komt als een gloor
Langs luikende oogleên beven.
Leef ik der Stilte greep ontwoeld?
Mijn hand, die de eigen kracht weer voelt,
Grijpt schimmen die ontzweven.

[p. 73]

 

Grijpt schimmen, en grift teekens neer

 

Op zilte kerkermuren,

 

Grift lijn en zijn van 't Leven weer

 

In licht van Liefdes uren,

 

En met der droomen ijle beeld,

 

Mijn hart zijn ijdel droomspel speelt.

 

Mijn schreiende oogen turen:

 

 

 

Zien ridders hoog op 't dravend paard

 

En met gevelde speren,

 

Zien Lanceloot met schild en zwaard

 

Die honderd ridders weren,

 

En zien, met liefdes zoetsten lach

 

De Liefste, na der helden slag,

 

Verwinnaars groet begeeren.

 

 

 

““Ach keer, en kus mijn lippen rood!””

 

Mij roept haar bang verlangen.

 

Ik nijg... en voel me koud en dood

 

In Stilte's boei gevangen,

 

En zie door kerkertralies heen,

 

Waar Lente bloeide en Zomer scheen,

 

Verwelkte rozen hangen’.