Verzen

[p. 25]

De druivenrank

Dets van onser Vrouwen ende gelict hare eene wingart reve. (uit: ‘Limburgsche Sermoenen’)

De looverige Druivenrank
Die draagt des hemels Druive,
Komt met haar lommer groen en koel
Mijn hofken overhuiven,
Dat de arme zondaar schuilen mag
Voor 't lichten van Gods oogopslag.

Uit eenen wijnstok wonderbaar
Is ons die rank ontsproten,
Sloeg wortel in Gods diepste hart,
Is van Gods bloed doorvloten,
En of 't al weder winter wordt,
Die Druivenrank toch nimmer dort.

De loovers van die Druivenrank
Zijn de allerzoetste woorden,
Die menschenhart op aard ooit sprak
Of harten ooit aanhoorden.
En kniel ik in hun schaduw neer
Elk blad spreekt daar zijn tale weer.

Eén woord, het beefde in 't uchtendlicht,
En sprak: ‘Hoe kan dit wezen?’....
En ootmoed bad, als de Engel Gods
De bangheid had genezen:
‘De Heer zijn arme dienstmaagd ziet,
Dat naar uw woord Gods wil geschied.’

[p. 26]

 

Totdat door middags klaren schijn

 

Het derde woord kwam zingen,

 

Dat zei tot God: ‘Magnificat’,

 

Kwam in Gods harte dringen.

 

Die van hun troon de heerschers stiet,

 

Hij hoorde wel der arme lied.

 

 

 

‘Lief kind, wat hebt ge ons aangedaan?’

 

Het harteleed verzuchtte,

 

Dat kloeg: ‘Ze hebben geenen wijn.’

 

Toen 't leed voor andren duchtte.

 

‘Doet al wat Hij u zeggen mag,’

 

Sprak hoop vóór d'avond van den dag.

 

 

 

'k Wil schuilen voor Gods oogopslag

 

In schaduw van dit loover,

 

Daar spreken vreeze en deemoed weer,

 

Zingt dank zijn hooglied over,

 

Daar bidden hoop en medelij

 

Mij van der zonden banden vrij.

 

 

 

Tot ik de handen heffen mag

 

En plukken hemels Druive

 

In 't hofken, dat met bloei en blad

 

Gods rank komt overhuiven,

 

Opdat ook zondaars veilig zijn

 

Te drinken van den hemelwijn.