Zuiderlinks

[p. 28]

Mergelliederen

[p. 30]

Valkenburgerweg

's Zomers fietsten we hier naar 't Buitenbad Terworm
Het water, alg-
groen

opspattend rond de duikplank

sloeg er wit tegen wanden. Gemeen ruw beton.
Meisjes lieten er zich gelaten kussen

En vlak voor het Eindexamen
zagen wij toen niet overál de Gekruisigde
hangen?
Ach, een Roos is een Roos is een Roos!

Zie, God sprak niet langer tot ons vanuit 'n braamstruik
maar de Verbeelding...
We reisden of naar de Universiteit van de Zee

Toen we eindelijk terugkwamen, loerde de winter al
in de serre

door 'n barst in 't glas-in-lood-raam

Een late zon scheen er op een fruitschaal vol appels
uit eigen ruin

Moeder liet net de hond uit

in haar oude Persianer mantel. Vader had de broeikas
afgebroken.

Al die rompslomp voor 'n (krrrenterige)

handvol

druiven!

Tenslotte viel de onvermijdelijke sneeuw over de velden
Raven

stegen moeizaam op

boven de villa's van de Mijndirecteuren.
Het bos achter Terworm leek wel rheumatisch...
De hond - 'n oude terriër, halfblind, 'n échte nijdas -
bláfte
tegen de bittere koude, tegen alles wat nog bewoog...

/ op het bevroren Buitenbad één voorzichtige schaatser.../

tegen de vuurpijlen op Oudjaar, vooral
(gierende

fonkelende

leegte - Made in Taiwan)

haast hysterisch...

De Mijnen moeten sluiten, zei Buurman
De Uil
zit in de Olmen... zei Buurman
Heerlen was plots een uithoek van het heelal

[p. 31]

Maar, soms, in een droom zie ik weer voor mij
heel die zomerse
lange
linden-allee naar Klimmen-Ransdaal

Maar...
't lint van mijn jeugd héélt Valkenburg niet langer
Ik droom
te kort.