Verzen

[p. 188]

CV.

O, Laat 'k die krengen vloeken (schoon ze nooit
Voor zich-zelf vloeken konden) vloek vermooid
Door 't echte in zich zelf, 't waarlijk echt', dat nooit
Zal zijn waarachtig menschlijk, daar zij nooit
Hebben gevoeld een menschje, pas vermooid
Door 't zuivere Begrip van God-zelf, maar vergooid
Door eigen slechtheid, die net doet of ooit
Een mensch kon goed zijn, die zich niet vergooit
Aan dwaze aardschzinnigheid en vuil berekenen
Van wat geen mensch kan zien dan als hij recht is
Op zijnen weg van 't goede, waar wel kan
Wankelen, waar wel wankelt elk sterk man.
Maar ik zeg dat ik al die lui zal teekenen,
Wijl alles wat in mij is, groot-oprecht is.