Honderd verzen en Okeanos

[p. 9]

IX

- O, lichte Visioenen mijner Jeugd!

Al, àl te dierbare herinneringen,

Toen 'k dorst, met stamelenden mond, te zingen

De groote droomen mijner zieners-vreugd!

Gaat heen, 't wordt tijd: op wilde golven dringen,

Wat géén mensch deert en niemand ook verheugt,

Grootmachtig-naakte en gruwbaar-simple dingen...

'k Zeg thans Mij-zelven en Diens groote Deugd:

Der Smart oprijzing en der Mensch-vreugd val.

Der Wijsheid bitterst, wat elk mensch zou zwijgen,

Diep-menschelijke Waarheid, wees gegroet!

Want, uit het binnenst van Mijns-Zelfs-zelf zal,

Op maat van zware melodieën, stijgen

De Apokalupsis van mijn donkren gloed.