Gedichten

[p. 119]

Aan Selmar.

In de dorre, woeste, heide,
Bloeit een laag, onschuldig, bloemtje;
Onbemerkt van 't woelend menschdom,
Wordt het door zijn' God gekoesterd!

Zoo, mijn Selmar! bloeit in streeken,
Dorrer nog als woeste heide,
Onze Dichtkunst; − schaars van menschen,
Maar van heuren God gekoesterd!

[p. 120]

 

Ruisch dan, waereld! met uw' klanken,

 

Die het zin'lijk oor verstommen!

 

Heil'ge Dichtkunst! uit haar puinen,

 

Zult gij 't eeuwig hoofd verheffen! −

A.