|
| |
| |
| |
Ter Nagedagtenisse Van den Veel Eerwaarden, Groten Schriftgeleerden, en Hoog geagten Vader in Christo, den Heere Hero Sibersma, Oudste, en getrouwe, yverige Bedienaar des Heiligen Euangeliums in de Gemeente Jezu Christi te Amsterdam.
Ai my, 'k hoor naare treurgezangen,
'k Zie Zions dogt'ren en haar kroost,
Met rouwfloers al de leên omhangen,
En wyg'ren in dees toestant, troost.
Wyl een der trouwste tempelzuilen
Van hun, is door de dood ontrukt:
Zo dat 's hun leedt in 't minst verschuilen,
Maar gaan al klagende gebukt
Langs Zalems straten treurig wenen.
d'Een volgt den aêr op 't tranenspoor,
En storten 't hert zeer droevig henen
Als waterbeken, Sion door.
| |
| |
De lier is aan den wilg' gehangen,
En slaat door rouw, geen klank van lof,
Wyl 't ziltig nat van hunne wangen
Afbigg'len, en doorweken 't stof.
Dus zien ik d'een haar leed verkroppen,
Een ander staat om 't bitter lot,
Van doefheit op de borst te kloppen,
En smeken bystant af van Godt.
Een derde staat met 't hooft gebogen
En vlegt de handen t'zaam in een,
En roept vast uit, myne oogen, oogen,
Versmelten schier van 't droef geween,
Om 't missen van myn Vader! Vader..
Wel aan op zulk een jammertaal
Verstoute ik my hier op, en nader,
Wyl droefheit kent nog maat, nog paal.
Ei hoor, ei hoor dan, lievelingen,
En sta; en zyt een wynig stil,
| |
| |
En laat myn troost door 't herte dringen,
Zo gy my zulks vergunnen wil,
Mag ik de minste van u allen,
Die Zions koning toebehoort,
Van Is'rels helt, die nu gevallen
Legt, spreken met een troostlyk woort.
Wel dan vriendinnen, wil bedaren,
Zulk weenen is geen Christens werk.
Zyn Ziel, is hemelwaarts gevaren,
Van d'aarde boven 't zigtb're zwerk:
Daar zweeft die Ziel by hemelingen,
Ontheft van alle zorg, en pyn,
ô Ziels geluk verwisselingen.
Hoe zoet moet uw verwiss'ling zyn.
Begeert gy meerder Ziels vriendinnen,
Hy rust in vader Abrams schoot,
Kan zo een woord uw leedt verwinnen,
Schrey dan niet verder om zyn doot.
| |
| |
Daar praalt hy nu in d'opperkringen,
Daar krygt hy na zyn werk den loon,
Daar looft hy Godt, met heilig zingen,
Daar draagt hy eeuwig 's levens kroon,
Daar leeft hy een geduurig leven,
Eerst 't stref'lyk deel hier afgedaan,
Toen door de sterren heen gezweven,
Om dus d'onsterflykheit t'ontfaân.
Daar spreekt hy taal der Cherubynen,
En vult den Hemel met geluit,
Ja helpt de vlugge Seraphynen,
Uitroepen, 't drie maal Heilig, uit.
Daar leeft hy in die zaligheden
En hoog geschatte heil genot,
Van onwaardeerlyk rust, en vreden,
Met zynen waren oorspronk, Godt.
ô Nooit volprees'ne Zielsgenaden!
Van u ô Godt, in uwen Zoon,
| |
| |
Geschonken, met wiens heilzieraden,
Wy pronken zullen voor uw troon;
Als eens de Ziel van hier zal scheiden,
En gy zult treden te gemoet,
Om haar by u straks in te leiden,
Uit kragt van Jesus Offerbloet.
Vriendinnen zulke Hemelzaken,
En overdierb're Zielen staat,
Kan eeuwig ons gelukkig maken,
Waar voor 't vergank'lyk aardts vergaat.
Ik swyg, wie kan naar eisch afmalen,
Die Ziele staat? waar in zyn stem,
Reedts klinkt door alle d'opperzalen,
Van 't boven vry Jeruzalem.
Zyt stil dan Zions huisgenoten
Ai stelp uw droefheit, droog u af
Al lang genoeg het lyk begoten
Met tranen, keer ei keer van 't graf,
| |
| |
En sluyt toch d'uitgestorte flessen
Uw's oogen, en denk menigmaal.
Tot troost aan al zyn Godtsvrugts lessen
Vol op, van enkel bybeltaal.
Wat helpt al 't zienelyk gewemel?
Gy immers weet dat uwen vriend,
Reedts met zyn Ziel is in den hemel,
Wyl hy Gods Raadt heeft uitgedient:
En dus moet gy met my gedenken,
Dat al Godts doen is Majesteit,
En dat Hy wil de zynen schenken,
Hier na in kragt zyn heerlykheit.
Maar zagt, my dunk 'k hoor bitter schreyen,
Ai my, 'k verbeel my Israël,
Die 't lichaam wilden meê geleyen,
Elks oog gelykt een tranenwel.
Dit doet my aan de Ziele klemmen
De liefdens pligt parst my, en doet
| |
| |
Myn spraaklidt in de mond als stremmen,
Zo dat ik meê hier wenen moet ..
Hoe dikmaal mogt ik met myn ooren,
In 't by zyn van dit Israël,
De wyze Godtsvrugt spreuken horen,
Van zulk een groot Gamaliël.
Maar ziet dat licht is van ons henen,
Doch die Zon, by ons neêr gedaalt,
Wort nu met eeuwig licht omschenen,
En met Godts Geest en kragt bestraalt.
Gelyk als Libans Ceed'ren groeyen,
Zo waste zynen Geest in top,
En gaf steedts vrugten naar het bloeyen,
Tot God, hem nam ten Hemel op.
Jehova wil u haast erbermen,
ô Vader Abrams nageslagt,
En doe u zien, door zyn ontfermen,
Dat heil 't geen gy tot nog veragt.
| |
| |
Blyf toch niet meer aan 't aardsche hangen,
Maar volgt 't gelovig voetspoor na,
Om 't heil van t waare Lam t'ontfangen,
Voor ons geslagt op Golgotha.
Zo is dan 't lichaam heên gedragen,
Ter grafsteê, daar het rusten mag,
Laat vry de worm zyn huit door knagen,
't Blyft egter voor den Jongsten dag;
Terwyl zyn eed'le Ziel hier boven,
Zal zingen 't eeuwig bruilofts liedt,
Tot dat hy dit geduurig loven,
Naar lichaam, en naar ziel geniet.
Men legge vry dan 't rouwkleed neder,
By 't graf als nietig stof, by stof,
Wyl hy op Cherubynen veder,
Nu leeft, en sweeft in 't Hemels hof,
Alwaar geen droefheit is te vrezen,
| |
| |
Noch ramp, noch eenig leed zyn kan,
Maar daar verzadiging zal wezen,
Van Vreugd, in 't boven Canaän.
Myn Ziel verlokt op al dees reden,
Reikhalst verlangend' te gemoet,
Dien tydt, ja wenscht hem na te treden,
En wil geen aardsch maar 't hoogste goed.
Blyf gy ô God, ons sterk vertrouwen,
In uwen Zoons verworven Regt:
En doe ons wand'len door aanschouwen,
Vervul uw woordt dus toegezegt.
Laat haast uw Kerk op hoogtens ryden,
Spys haar met Jacobs erve, en leer
De gansche aarden u Belyden,
Als Vader, Zoon, en Geest ô Heer.
Met Amen, sluite ik al myn zeggen,
Ach dat myn oog uw luister zag,
| |
| |
En moet dit vleesch, in 't graf nog leggen,
Zy wagt aldaar dien groten dag,
Dat gy haar weder op zult wekken,
En maken 's levens padt bekent,
Op dat zy mag tot lof verstrekken,
Van u, voor eeuwig zonder Endt.
|
|
Auteursrechtvrij