Bloed in de sneeuw. Karelisch front, februari-juni 1943

[p. 13]

Noorderfront

De handgranaat sloeg als een steen door 't meer
en bleeke visschen kwamen boven drijven -
ver in het woud verdrongen dierenlijven
zich bij de vlucht voor 't knallen van 't geweer.

Zoo werden meren, wouden levensleeg,
waar zich soldaten hong'rig doortocht baanden:
hun voeten waren wond, hun oogen traanden,
maar hoe geteisterd ook, de manschap zweeg.

Dit zwijgen, waar in doodlijk strak gezicht
de schaduw-oogen 't eindloos landschap maten,
werd tot een nieuwe glorie van soldaten,
een duiz'lig stromplen in den harden plicht.

En eind'lijk - èind'lijk in dit uitgebluscht,
van god verlaten land de grauwe horden
van sovjets die verstrooid verslagen worden
- nu slaat het hart weer krachtig en gerust!

Het leven, dat den dood genaderd scheen,
zoo zwaar met elken tred, gaat wijder open
en waar de droomen eerst als wolven slopen,
stort zich de man in 't woedend handgemeen.

Er is een uitkomst - ook voor dezen krijg,
er stijgt een zon en straks ontbloeit het schoone,
al sterft de vader voor het heil der zonen,
al klemt de koude sneeuw om elke twijg.