Bloed in de sneeuw. Karelisch front, februari-juni 1943

[p. 10]

Aankomst in Hangö

Nog ruischt de eeuw'ge zee ons in de ooren,
waar golven om de eilandrotsen slaan,
of reeds ruischt over 't wit langs smalle sporen
de adem van het pijnbosch op ons aan.

In dit geruisch van aarde en zee verloren
voelt zich de mensch als op een hoogte staan,
verruimd waar wij den goden toebehooren,
wier vaste schreden vóor ons noordwaarts gaan.

Beneden in de zoelte ligt vermoeiend
het flonkergruis der steden en verschroeiend
als een sirocco vaart der zinnen lust -

hier wordt de mensch, aan 't ijdel spel ontgroeiend,
een stuk natúur, maar ruischend, vreugde-bloeiend,
waar zon éen oogenblik den sneeuwtop kust.