Liefde

[p. 34]

IV. Amelie aen Clotilde.

Antwerpen, 12 October, 1843.

Gy zyt goed, Clotilde, goed als een engel. Vergeef my; ik dacht er niet aen, toen ik u over myne gevoelens schreef, dat zulks in uw hart treurige herinneringen zou ontwaekt hebben, dat het u eene beeldtenis terug in den geest zou geroepen hebben, die u zoo vele zielenvreugden heeft doen smaken en, eilaes! later zoo vele smarten gekost heeft. - Beminnen, door wederliefde beloond worden en dan den uitverkoren des harten door eene plotselinge dood verliezen! o Het is verschrikkelyk geweest en ik versta nu eerst welke harde slag uwe gevoelige ziel daer by onderstaen heeft en hoe bloedend het herdenken thans nog moet wezen. Doch, gy zegt het my, en ik moet u gelooven, die herinnering, hoe

[p. 35]

smartvol ook, brengt hare vreugde mede en uw verlangen is, dat ik openhartig zou voortgaen met u rekening myner gevoelens te geven. Het doet u, als het ware, zegt gy, uwe liefde in verbeelding herbeginnen; want in myne gevoelens hervindt gy uwe gewaerwordingen van weleer, en gy voelt uw hart herleven.

Het zy dan zoo, Clotilde, en God zy er dank voor, dat ik kan voortgaen u myn hart te openen! Ik heb zulks noodig, myne goede, en buiten u ken ik niemand die my zou begrypen, niemand by wie ik myn overloopend gemoed zou kunnen uitstorten.

U zeggen wat er sedert myn laetste schryven gebeurd is, is gemakkelyk en ter zelfder tyd onmogelyk. Ik heb hem gezien, meermalen gezien. dagelyks byna gezien...doch wat ik inwendig gevoeld heb! o dat kan ik u niet uitleggen. - Herinner u de eerste dagen uwer liefde, Clotilde, toen alles nog vreugde was, toen gy u door een onbesefbaer geluk als omringd voeldet en uw geest in streelende gedachten verdwaelde. Wat gy toen gewaer wierd, gevoel ik thans en, daer onze zielen zoo sterk aen elkaer gelyken, zult gy ligt, door het ondervondene, kunnen beseffen wat ik thans moet gevoelen...

Gisteren bevond ik my met myne moeder op het concert. Myn hart zegde my dat hy er was en myn oog had hem weldra ontdekt. Hy stond tegen eenen pyler geleund en klaer was het voor my dat hy die plaets had uitgekozen om my te kunnen zien. Zyn zigt ontstelde my eerst en ik voelde myn hart een stond als toeknypen en het bloed naer myn hoofd snellen. Dan, die ontroering bedaerde en nu durfde ik met kalmeren blik hem gadeslagen. Het was de eerste mael dat ik hem met ontblooten hoofde zag en nu eerst voelde ik hoe schoon hy is. Men zegt dat een breed gevormd voorhoofd een

[p. 36]

teeken van genie is. Is het zoo, dan moet hy met een helder, doordringend verstand begaefd wezen; want nimmer heb ik een meer indrukwekkend, een schooner gevormd voorhoofd gezien. Geestenkracht en genie stralen er glinsterend uit, en wanneer hy zyn blik over de menigte liet dwalen, scheen hy als allen te beheerschen, aen allen te gebieden en de God der vergadering te wezen.

Het was eene betoovering van twee uren lang, Clotilde. Onze oogen spiegelden in elkaer en, hoe groot ook de afstand was, scheen het my alsof ik naest hem gezeten ware en zynen invloed voelde. Het was my een genot dat ik u niet kan beschryven. Het muziek deed de harmony door de zael stroomen; doch grooter nog was de harmony welke ik in myne ziel gewaer wierd en de eerste hielp slechts om deze te volmaken.

Het concert eindigde. - By het verlaten der zael en in den drang van het volk bevond hy zich eensklaps naest myne zyde. Onze kleederen ruischten tegen elkaer en het scheen my alsof myn gansch lichaem door eenen elektrieken schok werd ontroerd, terwyl ik op denzelfden stond my den boezem benepen voelde en genoodzaekt werd op den arm myner moeder te leunen. Hy bleef naest my stappen...Nu en dan ontmoetteden zich onze blikken en telkenmale voelde ik eene nieuwe zenuwschokking door myne leden ryzen. Die nabyheid nogtans was my eene zaligheid en die weinige stonden hebben my meer genot verschaft dan ik tot hiertoe in myn gansch leven gevoeld had. Ik was er door overstelpt; myn geest verdwaelde; het scheen my dat ik niet meer aen de aerde raekte en, als dronken, door de menigte zweefde. - Ik liet my werktuigelyk door myne moeder geleiden en stapte met haer het rytuig binnen, zonder de killige nacht

[p. 37]

lucht gewaer te worden of er aen te denken om myne zyden mantilje over mynen ontblooten hals te trekken.

Wat had ik niet gegeven om myne moeder te beletten my het woord toetesturen en myne zalige droomen door de eene of andere vraeg te komen onderbreken. Dan, de brave vrouw kon die inwendige toestand niet voorzien en ik was verpligt de samenspraek te onderhouden.

Hoe de liefde ons ikzuchtig maekt, Clotilde! ik ben er beschaemd om: myne moeder verveelde my en ik moest myzelve geweld aendoen om haer met myne gewoone toegenegenheid te beantwoorden. Myn hart is daerom echter niet verslecht; want ik ben haer meer nog dan vroeger toegedaen, en, buiten myne liefde, ik voel het, zou ik in staet zyn my alle opofferingen voor haer te getroosten.

Te huis gekomen, spoedde ik my om myne slaepkamer te bereiken, en legde my weldra met al den schat myner herinneringen te bed. Ik sloot myne oogen en in verbeelding zag ik hem terug voor my staen, met zyn ernstig maer goedig wezen, zyn breed blank voorhoofd, zynen fonkelenden oogslag en al die bevalligheid welke in zyne beweging, in zyne gebaren en in zynen vasten en mannelyken gang wordt opgemerkt. - De slaep maekte zich ongevoelig van my meester; doch zulks gaf slechts meer kracht aen de verbeelding en het verschynsel, dat ik my door de herinnering had voorgebragt, verkreeg daer by een volle leven. Wy spraken met een alsof wy elkaer immer gekend hadden, alsof wy broeder en zuster zouden geweest zyn. - Ik zag my eensklaps met hem aen den boord der Schelde vervoerd. Aen zynen arm gehecht en zacht op hem rustend, wandelden wy naest den juichenden stroom, waerin zich eene koesterende zomerzon spiegelde, en hy suisde aen myne ooren van die woorden

[p. 38]

die ongetwyfeld door de engelen uitgevonden wierden, die men slechts in de verbeelding kan voelen en in de aerdsche spraek niet kan herhalen. Het woord liefde viel uit zynen mond niet; doch al wat hy zegde was liefde, het noemen alleen van mynen naem was de verwezenlyking van dit gevoel en iedere oogslag, welke wy op elkaer rigtteden, was als eene omarming, eene omhelzing waerin onze zielen versmolten.

Des morgens waren al die verschynsels vervlogen; doch er bleef my een zacht genot by dat nog heden myn hart koestert en my als gedwongen heeft, myne goede Clotilde, aen u te schryven en u myne vreugd mede te deelen.

amelie.