Verzameld werk. Deel 3

[p. 1279]

Stil is het land.

Stil is het land van mijne liefde,
waar bloesemboomen wiegden teer
hun blank en groen in lila luchten,
wen de avond daalde vredig neer.
Eilaas, zóó is dat land niet meer.

Stil is het land, dat ik mij droomde:
een maanlichtdronken rozengaard;
doch in den stoet van sterke stormen
bleef slechts éen purpren roos gespaard,
die nu in eeuwgen weemoed staart.

Stil is het land. De woeste heuvlen
verdwijnen donker in den nacht;
geen sterren lichten in de hoogten;
alléén de woken schuiven zacht
hun zwarte massa's in dien nacht.

Stil is het land. Een wild verlangen
verteert mijn ziel bij al dat leed;
zij wil dat arme land omprangen,
dat lijden moet en niets misdeed.
Ons beider lijden is te wreed!