Verzameld werk. Deel 2

Afscheid van het leven

Ver van de wereld speel ik zacht
piano en luister na, hoe ik dat doe.
Ik ken geen morgen meer, ik ken geen nacht,
ik ga naar boven en word dat niet moe.

Toch is hier niets meer van een romantiek,
geen stad met spitse gevels, oude torens,
geen oude wouden vol weemoedige muziek
om dode herten op vergulde horens.

Ik speel mijn eenzaamheid tot bundels van pilaren,
waarachter ik van 't sprookje in laatst geluk
de zon zie vingeren door gouden haren.
Ik grijp en trek ook deze betovering stuk.

Want ik moet stil gaan leven zonder vrouwen.
Waarom nog hechten aan bedriegend haar,
mijn vingers laten zoeken in satijnen vouwen
naar alles wat zo schoon schijnt als niet waar?

Speel, Pierre, speel zacht hoog boven de valleien
en luister in de rusten, hoe het klinkt,
eer voor een laatst geliefd paar dijen
voorgoed de nacht van 't ander leven zinkt.