Verzameld werk. Deel 2

[p. 992]

Ik luister naar het ruisen van dit edel waterspel

Daar stond ik plotseling voor een dal.
Er ruiste geen wind, wel waterval
en er waren bezige stralen wevend zich
met het bruisend sieraad fontein en zon.
Een machtig-zachte muziek en zo overal
samenzijnd als speelden er kaarten kaart
met stoom en met kristal,
naar speelse wieging van hun techniek
in hun rozetten van groots onverdelen
met mijn beperkt gezicht.
En dan te sterven?! Dit lauwe zijn
van zonnen komend in de nieuwste zonneschijn
om zulke blauwen, roden en gelen
te strelen.
Soms dacht ik wel, als ik dit vroeg:
Is het nu nog niet lang genoeg?
en behoor ik in mijn dichterlijk bestaan
niet af te remmen en te gaan?
En is het beste niet maar verder nog te zwerven
en voor dit torensdal te sterven?
Ik luister naar het ruisen van dit edel waterspel
en zeg het om het nijvere gesleutel reeds
mijn onherroepelijk: Vaarwel!