Verzameld werk. Deel 2

[p. 986]

Suite voor het gestorven trommelkorps 1964

I
Voor het gestorven trommelkorps 1964

Er vallen appelen op pauken en op trommen
en de geesten, die daarbinnen wonen
hoor ik in de diverse tempi brommen:
wie gaan ze nu weer kronen?
Misschien het ‘dus’ van een gouden plaat.
Maar laat ons met rust! Vraagt het de straat!

II
Kritieke vertroosting

Dat is de zon niet meer
die ik aanschouw.
Het is een worm van licht.
Hij kust het bladgroen van een vrouw.
Mijnheer,
deze toestand is kritiek.
Maar toch, zo wordt muziek.

III
Poedermuziek

Ik hoor de wagens, die ik niet meer zie,
van elke vier lampen merk ik er nog drie.
Onder hun wielen klaagt de effen straat
om iets heel schoons, dat ineens straks sterven gaat.
Iets dat straks sterven gaat is een sleutel van gedicht,
de dichter moet het keren naar 't plafond gericht.
Dáár is het grote glas, dat alles ziet,
en een verrukkelijke klingeldans van 't Niet.
Veel heb ik in deze poedermuziek gehoord.
Wie 't hoort met mij, spaar mij en zeg 't niet voort!

[p. 987]

IV
Stille dermatologie

Het is weer goed, bij haar huid te zijn
en overal.
Het is nog beter werk te vragen
aan de lege lucht
en aan de zonneschijn.
Maar 't beste is langs berg en dal
zich zonder zucht
te roeren en te gedragen.

V
Hoe deed zij hem?

Zij exporteerde de omtrekken van haar benen
met al haar bloed.
Zij kon ze verkopen maar ook ze lenen,
al leek haar dit minder goed.
Ze deed de trajecten van de stalen staven
in haar mooiste jeugd heen en weer,
totdat zij op zekere dag werd begraven
als een onbekende heer.
En niemand heeft het haar nagezegd:
hier wordt veel van mij ter rust gelegd!

[p. 988]

VI
Derdehands

Twee oude handen staan in elkaar te dromen,
maar zeggen liever dat men het niet weet.
Een derde hand wil tussenbeide komen
en aarzelt dan: denk ook, wat ik vergeet.
Ik zie heel slecht en toch heb ik vernomen
uit de gezonde ogen
die nu niet meer bedriegen:
wij zijn wel oud, maar niet in het vermogen
alsnog intens en lang
dromen bij elkaar te liegen.

VII
Vermiljoene vleugel

De zon beschijnt de seksen
en de seksen draaien rond
van: bezie mij in mijn nek, en
bekijk mij in mijn mond.
Ik heb een broek van weten,
ik heb een broek van dood,
van lijden en vergeten
en speel op rood!
Ik heb de nek bekeken
en begrepen op vlees en haar,
maar vond het levensteken
van de zon niet wonderbaar.
Ik weet niet wat te denken,
de aarde is bruin, het gras is groen.
Wat kan de zon mij schenken,
dan die staat van niets te doen.
Haar vleugel blijft vermiljoen.

[p. 989]

VIII
Om een rijmwoord met méhul

Als de kleine geschilderde mond van Jules
vertelt van de hoorns van Méhul,
voel ik ook eens achter mijn oren.
Wij zijn van de componist-verloren
en zoeken tussen het heidegeblaat
en de rumoeren van de moderne straat
en om de beierende torens
maar hoorns, maar hoornende hoorns.
In de straten rochelt een dof gebrom,
geslingerd uit de motoren
naar de andere staten van de muziek
van mijn componist-verloren.

IX
Air van de verloren zaak

Je hebt een nobel bed,
al heb je het zelf geschilderd
en mij al tweemaal laten zien.
Ik heb goed opgelet,
je trekken werden vermilderd
en meer nog: je ogen stonden van: ik dien!
Maar ik, een domme componist,
zocht naar hulplijntjes en vond
die onder je neus tot groot vermaak
en ik speelde het air van de verloren zaak,
want al noemt men mij wel een hart van goud,
mijn beenderenstelsel is te oud.