Verzameld werk. Deel 2

[p. 940]

1962

Trajectum ad Mosam dulce sonans

Voor Burgemeester Mr. W. Baron Michiels van Kessenich

I

Ik luister naar de solfège van de Maas.
Zij ruist langs kerken, park en bezige straten
met coulissen van stedelijk geraas
in een architectuur, die ons niet kan verlaten.

Vandaag is er iets anders toch, iets van een eer
met cijfers 25 de gevels decorerend,
maar uit de zilveren kern verneem ik nog meer,
daar is iets innerlijks repeterend.

Ik hoor de improvisatie van een melodie,
zij vloeit de parken uit, de bruggen op. Ik zie
in de geest de vingers, die haar wekken
over de zwarte en witte toetsen strekken.

Soms luidt die melodie symfonisch uit,
hoe dichter men het centrum van de Markt benadert.
Waard blijft het naar dit markant, voornaam geluid
te luisteren, vooral als men vergadert.

Hoe kan het anders, dat de Maas, de Raad,
de kittige meisjes in de Grote Staat,
korpsen muziek, dwaze en wijze burgerij
plezieren op deze Dag van feest in Mei!

[p. 941]

II
Maastrichtse astronomie

Maastricht kijkt met Maastrichtse ogen
en zegt de bruggen goedendag.
Vlinders komen er over gevlogen,
de Maas ruist met haar breedste slag.
Ook zij, die niet achter de sterren geloven,
glimmen de unieke Maastrichtse lach,
want niemand wil hier de sterren doven,
dan dooft hij ook die van zijn vlag.

III
Het enig nodige

De Schaduw van de Aarde is de Nacht.
De Schaduw van Maastricht daaraan gelijk.
Omdat mij niet een graf in het Westen wacht,
beidt dit mij op het Oostermaas van Wijk.
Toch komt er nu en dan met modieuze ogen
een nieuwe Muze over mij gebogen
en fluistert: kijk.
Maar luider dan, hoor ik haar vragen:
Dichter, heb je ook een wagen?