Verzameld werk. Deel 2

[p. 900]

1960

Trio voor Gabriël Smit

a

Eens hebt gij aan mijn huis gebeld.
Het was een zondagmiddag en niet om half vijf,
en dus nog niet de tijd, dat ik mijn liedjes schrijf.
Ik heb er mijn slaapje voor uitgesteld.
Gij hebt mij gedankt toen om een gedicht,
dat u veel goeds heeft gedaan.
Oud ben ik wel, ik vergeet al eens licht,
maar dit bleef steeds voor mij staan.

b

Nu mijn neus drie en zeventig jaar oud is
voel ik er aan
en denk aan alles wat niet meer zo boud is
of afgedaan.
Ik ruik de geur van witte bloemen gaan.
Ook ik begon met wit,
waar toch al muscus en accacia in zit.
Bengaalse lucifers, rood, groen, en later
de prikkelende essence van mensenwater,
tot mijn grimlachen streek op rijm-viool
elf elegieën voor geparfumeerd riool.

[p. 901]

c

Vroeger schreef ik tegen half vijf
vaak een klein gedicht.
Ik dacht aan muziek en tijdverdrijf
als spelen met het licht.
Mijn ogen zijn slecht en dit
is mij een verdriet. Ik zit
nu te denkan aan Gabriël Smit,
aan half-vijf en aan een klein lied.
Ik hoor een blokfluit, een clavecymbel.

Kan dit genoeg

zijn Gabriël? Harry Prick vroeg
het mij. Zou het zo mogen, Gabriël -
deze kleine rijmen zonder licht
met wat half-vijf en de schijn
van licht, dat ik meer raad,
dan het er schijnt te zijn?