Verzameld werk. Deel 2

[p. 891]

Bij volle maan op 23 februari 1959

De zes volle manen, die ik zie,
hangen als een trosje druiven in de lucht.
Dat zijn er vijf te veel,
twee naar boven, twee naar links
en één naar rechts. Ik zucht,
al houd ik nog zo van hun teder geel,
wijl ik ze niet in zilver zie, maar haast in goud:
Wat word ik oud
en wat wordt nog mijn deel?!
Daar zeilen ze langs het haantje van de toren
in een wijde kring,
maar wát heeft mijn gezicht al niet verloren
door deze smartelijke vermeerdering?!