Verzameld werk. Deel 2

[p. 843]

Broek van een dode

De schaduw van de broek van een dode
zwaait mee in het zonnelicht.
Hij heeft die broek niet meer van node,
rust in vrede zonder haar gezicht
en zijn stem is weg. Toch herken
ik er de buiging van zijn knieën en
het balloneren van zijn billen in.
Hij is pas door het begin
van zijn dood aangeraakt
en wordt eerst goed vergeten,
als de organen van zijn broek zijn nagemeten
en voor een ander zijn vermaakt.