Verzameld werk. Deel 2

[p. 817]

De dood niet serieus

Tussen het stomme mensenwerk
ben ik een ding dat spreekt.
Elk van mijn woorden is een kerk,
waarin een vogel preekt.

Op mijn gothieke wangen
staan de ramen van mijn gezicht,
waarin de zonnen gevangen
van herinnering aan veel licht

Ik geloof niet meer in de meisjes,
die zingende langs mij gaan,
maar de romantiek van hun wijsjes
grijpt me nog altijd aan.

Zij zingen van levensdingen,
die ook ik eens bezat,
eer ik voor bespiegelingen
het eigenlijk leven vergat.

Nu sta ik hier zwaar te peinzen,
als had ik nog andere keus,
maar mag ik hun wijsjes ontveinzen:
Neem de Dood niet als serieus!?