Verzameld werk. Deel 2

[p. 769]

1941

Trots

Ik bouw mij in de nacht een toren
en om mijn schouders kan ik horen,
hoe zich daar ring op ring sluit aan.
Er staan wel sterren, er is geen maan.
Mijn ogen zijn geslepen stenen.
Ik kan niet meer lachen en niet meer wenen.
Alleen van toren zijn en hoog,
alleen van steen zijn en heel droog.
Maar als dan onder mij de bomen
doen of ze lang en hardop dromen,
dan zijgen mijn wallen één voor één
ineen.
Neen, liever wil ik menskind blijven,
dan tot een stenen God verstijven
en met de mond van mijn oude kop
zoenen een levende kinderpop.