Verzameld werk. Deel 2

l'Espérance

sous le Domino vert

Kom dan, mijn Plantenrijk, maar mee!
Met al het groen op vogelveren
en op de vissenschubben in de zee,
misschien dat veel kan keren!
Dodecafonisch, soms klassieker,
waar Hoop bloeit, ruist ook muziek er
in die trant, daar moet ik toch heen.
Hier blijf ik met mijn eigen ik te alleen.
Mijn armen willen om iets sluiten.
Geel licht noodt achter groene ruiten.
Het lijkt er wel zeer stil.
Ik schrei om daden en ik wil,
ja, ik wil als kinderen geen sopranen,
wel alten. Waarom?
Kom, Plantenrijk, doe niet zo dom.
Op mijn gezag, wordt beste-weter:
Sopranen ruiken goed, maar alten ruiken beter!